Hine is veertien jaar en ze woont in een kasteel met haar ooms en tantes. Ooit woonde ze met haar moeder in een hutje in het bos. Hines moeder ging regelmatig op jacht. Maar op een dag kwam ze niet meer thuis. Hine deed wat haar moeder haar had gezegd te doen als ze niet meer terug zou komen: ze ging naar haar familie op Boveneinde. Daar leert ze vooral dat ze moet uitkijken voor mannen.

Als haar familie Hine wil uithuwelijken, besluit ze te ontsnappen. Ze belandt in het bos, maar heeft geen idee hoe ze daar moet overleven. Dan komt ze een man tegen, Charon. Misschien ken je die naam uit de Griekse mythologie: het is de veerman naar het dodenrijk. Charon biedt Hine een veilige plek om te wonen. Hij geeft haar eten en mooie jurken. Maar hij is niet altijd even aardig en Hine begint zich te vervelen. De geesten van het bos zeggen dat ze naar buiten moet komen, wat Charon haar verboden heeft.

Hine is gebaseerd op Mariken van Nimwegen, staat op de voorkant. Ik heb de samenvatting nog eens opgezocht, maar vind er weinig van terug in dit verhaal. Alleen Moenen, de duivel, is te herkennen in Charon. Waarom die dan de naam van een heel andere figuur heeft gekregen, snap ik niet. Maar het is mooi beschreven door Lotte Kok en ik ben steeds benieuwd hoe het verder zal gaan met Hine.

Het bos waar Hine ronddwaalt blijkt een plek waar mensen heengaan om zelfmoord te plegen. Als Hine een oranje gloed door de bomen ziet schijnen, weet ze dat het weer zover is. Ze haast zich dan in de hoop dat ze iemand kan redden. Dat lukt bij ridder Willem, waarmee ze een aantal dagen doorbrengt.

Ook komt ze in het bos Giacomo tegen, een pratende egel die geen gewone stekels heeft maar heide op zijn rug. Ik vind dat een fantastische vondst. Giacomo is al heel oud en sinds zijn geboorte blind, maar hij heeft zeer gevoelige oren en hoort dus alles wat er in het bos gebeurt.

Charon gaat op zoek naar de weggelopen Hine. Als hij haar vindt, vertelt hij haar weer eens hoe slecht ze is. Maar Willem en Giacomo zien Charon helemaal niet. Hij is een geest, ook al kan Hine hem voelen. Charon fluistert mensen in dat ze niks waard zijn en dat het beter is als ze dood zijn. Mensen ervaren dit als hun eigen gedachten. Ik vind het een mooi beeld van de innerlijke criticus die we allemaal wel kennen.

Aan het einde van het boek wordt vanuit het perspectief van Hines moeder verteld wat er de afgelopen jaren is gebeurd en waarom ze zich moest verstoppen. Het laatste hoofdstuk vertelt kort hoe Hines leven in de jaren erna verloopt, waarmee dit sprookje een gelukkig einde krijgt.