Het huwelijk van kunstschilder Maris Coppoolse en zijn vrouw Fran loopt niet zo lekker. Bij een grote overzichtstentoonstelling in het Stedelijk Museum heeft zij deze keer amper meegeholpen met de selectie van de stukken. De tentoonstelling trekt veel belangstelling. Een bekend weekblad schrijft er een artikel over. Maar als dat uitkomt, blijkt het vooral te gaan over een ingrijpende gebeurtenis uit de jeugd van Maris, waarbij een buurmeisje om het leven is gekomen in een afgelegen schuur.

In het begin van Zwarte schuur wordt de spanning enorm opgebouwd: wat is er precies gebeurd in die schuur in het geboortedorp van Maris op Walcheren? De eerste ongeveer honderd bladzijden zijn daardoor geweldig om te lezen. Dan is wel duidelijk wat Maris toen is overkomen, maar we zitten pas op een kwart van het boek. De enige vraag die dan nog overblijft is: zal het huwelijk van Maris en Fran ten einde lopen of gaan ze elkaar weer vinden?

Maar eerst komt er een lange flashback naar Maris’ jeugd, die me erg doet denken aan Abel uit Pier en oceaan. Het heeft de broeierige sfeer van een jongen die opgroeit in een dorp in Zeeland, waar hij een buitenbeentje is. Oek de Jong kan schilderachtig schrijven en dat is mooi om te lezen. Maris krijgt als jongen al schilderles. Als jonge man woont een paar jaar in New York en daarna verhuist hij terug naar Nederland. Hij wordt bekend als schilder. Dan komt er een periode waarin het Maris niet meer lukt om te schilderen. Hij ontmoet een vrouw die verslaafd is aan drugs. Die paar dagen worden uitgebreid beschreven en ik vind het te lang duren.

Als het verhaal weer naar het heden springt en het perspectief van Fran terugkomt, hoop ik weer meer geïnteresseerd te raken. Dat lukt niet helemaal. Ik vind dat het echtpaar erg moeilijk doet. Ze denken allebei dat de ander niet meer wil, maar het lukt ze niet om erover in gesprek te gaan. Maris raakt geïnteresseerd in andere vrouwen, terwijl hij ten diepste met Fran verder wil. De vreemde seksscènes zijn niet aan mij besteed. Het kost me steeds meer moeite om me in te leven in de hoofdpersonen.

Oek de Jong laat in dit boek weer zien dat hij geweldig kan schrijven. De personen zijn niet sympathiek en toch hoop ik steeds dat ze het weer bijleggen met elkaar. Maar het lukt de schrijver niet om me steeds te boeien en het boek te dik is naar mijn smaak, dus ik ben blij dat ik het uit heb.

Lees ook wat Charles over dit boek schreef.