Zeb. is een surrealistisch mozaïekverhaal. In elk hoofdstuk ligt het perspectief bij een ander kind uit de klas van juf Cato. Het begint met de nieuwste leerling, die Ariane heet, maar er staat Zeb. op het briefje van juf Cato. Het maffe is dat Ariane een zebra is.

Elk hoofdstuk is een verhaaltje op zich, maar personages uit vorige en volgende hoofdstukken komen voor in bijrollen. Ozzie gaat naar de grappenwinkel om een grapje te kopen voor een meisje dat hij leuk vindt. Ik zie het helemaal voor me. De tekeningen van Joren Joshua passen goed bij de bijzondere sfeer van het boek.

Gideon Samson schrijft levendig, met veel dialogen. Hij legt niet alles uit. Je moet je eigen fantasie laten werken. Bijvoorbeeld bij de familie die goedkope zelfvliegtickets heeft gekocht. Ze worden door andere mensen in het vliegtuig meewarig aangekeken. Er worden wel een paar hints gegeven wat het zelfvliegen inhoudt en het is duidelijk dat het risico’s met zich meebrengt, maar hoe het precies gaat, dat mag je zelf bedenken.

Het laatste hoofdstuk gaat over de bruiloft van juf Cato. De hele klas wordt uitgenodigd op 30 februari (vast een knipoog naar De torens van februari van Tonke Dragt, dat ik nog moet lezen). De ouders snappen er niks van, want die datum bestaat toch helemaal niet. Als de dag is aangebroken, blijken die ouders van de aardbodem verdwenen. Alleen wie gelooft dat 30 februari bestaat, is aanwezig.

Het perspectief in dit laatste hoofdstuk ligt bij Ariane, de zebra. Die worstelt met haar anders-zijn, iets wat veel kinderen en grote mensen zullen herkennen. Geef je dan toe aan je rare neigingen of niet? Zo komen allerlei aspecten uit een kinderleven en onze maatschappij voorbij, zoals dromen en spreekbeurten en demonstreren. Wat een leuk, origineel boek!

Lees ook wat Paula en Luna over dit boek schreven.