Een coquette vrouw verscheen voor het eerst in 1915. Hoofdpersoon Ina trouwt met Egbert, van wie ze erg onder de indruk is. Hij is zelfverzekerd en ogenschijnlijk emotieloos, terwijl zij juist temperamentvol en onzeker is. In het begin trekt Ina zich erg aan Egbert op, want hij heeft voor alles een verklaring en regelt alle praktische zaken van hun leven. Maar hij doet ook erg neerbuigend naar Ina. Als zij haar eerste verhalen en zelfs een boek publiceert, helpt hij haar met de praktische zaken. Maar hij leest alles slechts vluchtig en kijkt er duidelijk op neer. Er is geen trots te bespeuren.

Carry van Bruggen baseerde deze roman op haar eigen huwelijk met Kees van Bruggen. Ze heeft een prachtige schrijfstijl. Het kost wat moeite om de mooie lange zinnen met ouderwetse woorden te lezen, maar het is prima te begrijpen. Zo is Ina tegen de dokter openhartig over haar boze buien:

‘U moet niet zo lichtvaardig praten over drift,’ zei ze plotseling ernstig. ‘Het is veel erger dan u denkt – het maakt je tot een beest, je stem wordt rauw, je gezicht wordt lelijk, je wilt bloed zien, je wilt wurgen. Uren nadat ik driftig ben geweest, moet ik soms nog denken aan de afschuwelijke dingen die ik heb gezegd en gewild. Het is zo gruwelijk en zo vreemd… “Buiten zichzelf zijn” is er een prachtige uitdrukking voor. En iedereen kan het mij maken, en alles, de geringste, het onnozelste.

Ina observeert zichzelf en probeert haar gevoelens te duiden. De denigrerende houding van Egbert maakt haar onzeker. Ze snakt naar waardering. Wat Ina niet vindt bij Egbert, krijgt ze wel van diverse andere mannen. Dat vindt Egbert maar niks en hij dwingt haar de vriendschap met een ongetrouwde man te verbreken. Ina ziet ook wel dat die andere man het niet voor haar is, maar ze schaamt zich dat Egbert haar voor het blok zet.

Ondertussen heeft het echtpaar een zoon gekregen, waarvan de voornaam niet wordt genoemd. Er is ook een dienstmeisje in huis. Ik vind het geen wonder dat Ina zich verveelt. Haar schrijfwerk doet ze in de avond. Overdag gaat ze af en toe bij iemand op bezoek, maar er wordt veel geroddeld over Ina’s vriendschappen en keer op keer bekoelen haar contacten.

Als lezer zie je van mijlenver aankomen dat dit huwelijk gaat breken. Dat gebeurt op één van de laatste bladzijden. De manier waarop is een verrassing. Ina is geschokt en opgelucht.

Het is gemakkelijk om te denken: dit zou in onze tijd niet meer zo gaan. Hoe zou Ina/Carry zich nu ontwikkeld hebben? Er zijn nog steeds vrouwen die onder de indruk raken van mannen die ze kleineren en die zo afhankelijk van hem worden dat ze de relatie niet durven te verbreken. De worsteling tussen verstand en gevoel is in elk geval van alle tijden. Ina komt niet heel sympathiek over, maar ik heb erg met haar meegeleefd.

Carry van Bruggen schreef nog een paar boeken. Het geluk vond ze helaas niet en in 1932 overleed ze als gevolg van depressies. Hoe bijzonder dat haar verdriet zulk mooi werk heeft opgeleverd, waarin ze voortleeft tot op de dag van vandaag.

Lees ook wat Romi over dit boek schreef.