Zwerveling is een groot boek zonder tekst, vol zwart-witte tekeningen van Peter van den Ende.

De eerste tekening staat op de schutbladen: voorin is dit een wereldkaart en achterin ook, maar dan met de reis van het papieren bootje ingetekend. Op de eerste bladzijde wordt dit bootje gevouwen. Het zwerft over de wereldzeeën. De tekeningen gaan voor een flink deel over wat onder water gebeurt, vol vissen en mysterieuze wezens.

De eerste keer kijk ik het helemaal achter elkaar door, nieuwsgierig naar het verhaal. Net als bij poëzie zoek ik naar hoe ik dit het beste kan beleven. Ik bekijk ik de tekeningen vaak eerst als geheel en daarna glijden mijn ogen over de bladzijde om alles goed in me op te nemen.

Ik vraag me af of het wat voor me is en tegelijk zijn er stukjes waar ik enorm van geniet. Steeds weer ontdek ik een detail dat me een glimlach ontlokt.

Maar het is niet altijd lieflijk, integendeel. Het zwart-wit is hard. De vissen in de zee zijn op het eerste gezicht prachtig, maar er wordt gejaagd en gevist. Ook de invloed van de mens komt tevoorschijn en dat geeft een grimmige sfeer, met booreilanden en enorme schepen. Wat zou de tekenaar hiermee willen vertellen? Net als bij gedichten is dit niet een verhaal dat je van begin tot eind leest en dan is het klaar, nee, ik kijk het over en over, begrijp er steeds meer van, maar nooit alles.

Sommige platen spreken me aan, andere doen me rillen en bij weer andere komt er een denkbeeldig vraagteken boven mijn hoofd. Het is in elk geval een bijzonder boek en een waar kunstwerk.

Lees ook wat Marcella over dit boek schreef en het interview met Peter van den Ende door De Correspondent.