Michel Faber schreef een stapel romans en zelden een gedicht. Dat veranderde toen zijn vrouw Eva overleed aan de gevolgen van kanker. Jarenlang zorgde hij voor haar. In het jaar na haar overlijden ontstonden de gedichten die gebundeld zijn in Tot leven: een liefdesgeschiedenis. Het is geen moeilijke poëzie en toch moet ik even wennen. Mijn ezelsoren zitten bijna allemaal in de tweede helft, maar als ik dan het eerste gedicht herlees, krijgt dat er ook eentje. Dit is een deel ervan:

Wij zijn niet bang om dood te gaan, om weg te kwijnen;
we vrezen slechts de eindeloze pijn en
marteling,
en de ongedwongen omgang met
een lijf dat niet het onze is,
gemeenschap met
die slinkse schenner, onze ziekte,
die erop uit is ons te breken,
die lacht om medicijnen
en lak heeft aan ons smeken.

Hier zie je ook hoe elegant Harm Damsma en Niek Miedema dit uit het Engels hebben vertaald. De ziekte geeft veel intieme en ontroerende momenten, maar ook vroegere herinneringen komen aan bod. De verzen over de eerste dagen na Eva’s dood komen erg bij me binnen, bijvoorbeeld over het regelen van de uitvaart:

Ik durf dit niet. Ik ben te laat begonnen. Ik wou
dat ik dit allemaal kon regelen
met jou.

Tot slot een stukje van een gedicht waarin wel een metafoor wordt gebruikt, over sneeuwvlokken die nooit lang bestaan:

Nu ben jij het die geen lichaam heeft.
Zo vederlicht aanwezig,
zo ijl daar in de lucht
dat de sneeuwvlokken dwars door je heen
vallen op hun vlucht.
Nu ben jij het die –
beeldschoon als je bent –
onmachtig is
te blijven.