Siebo en Meena hebben nooit kinderen gekregen, hoewel ze dat graag wilden. Terwijl Siebo op het land werkt, heeft Meena zeeën van tijd en daarom is ze een bed & breakfast begonnen. Kan ze toch voor anderen zorgen. Een Gronings dorpje verderop woont Duurt. Zijn postduiven vormen zijn grootste hobby. Duurt woonde tot een paar jaar geleden in Amsterdam. Daar maakte hij met twee vrienden theaterstukken. Op een gegeven moment ging de samenwerking niet meer zo goed en is Duurt vertrokken naar het noorden, om niet meer terug te keren.

Warre logeert regelmatig bij Siebo en Meena. Hij werkt in de ict en dat kan hij ook op afstand doen, als hij zijn laptop maar bij zich heeft. Nu zijn moeder net is overleden, vindt hij het moeilijk om nog thuis te zijn. Hij was eraan gewend om alleen thuis te zijn, want zijn moeder ging veel op reis, ook al toen Warre nog een tiener was. Maar nu zit hij met het huis van zijn moeder, met de meubels die ze vlak voor haar dood nog heeft aangeschaft en waartussen hij zich niet thuis voelt. Bij Meena voelt hij zich wel op zijn gemak, ook al heeft hij wel door dat Siebo hem liever ziet gaan. Meena ziet Warre als de zoon die ze nooit heeft gehad, terwijl Siebo dat maar niks vindt.

Het verband tussen Duurt en Warre wordt pas halverwege Het land houdt van stilte voor het eerst gelegd en dan is het op een gegeven moment wel te voorspellen hoe de vork in de steel zit. Fieke Gosselaar schrijft prettig, maar de hoofdpersonen zijn een beetje saai. Alleen het brommermeisje dat Warre een paar keer tegenkomt is wel intrigerend. Dit is zo’n boek waarin weinig gebeurt en weinig wordt gezegd. Je moet zelf een beetje puzzelen en graven om er iets uit te halen. Ik vermoed dat er meer in zit dan ik er nu uit heb gehaald.

Dit boek speelt zich af in dorpjes waar de mensen elkaar goed kennen, maar hun diepste gedachten niet uitspreken. Als lezer weet je meer dan elk persoon apart en daardoor kan je de puzzel sneller leggen. En dan maar hopen dat de mensen in het boek ook ontdekken hoe de lijntjes lopen.