Teun wil weg. Ze boekt de eerste reis die vertrekt. Dat blijkt een wandelvakantie met allemaal ouderen te zijn. Lukt het dan wel om te leren alleen te zijn? De hoofdstukken waarin Teun haar vakantie beschrijft worden afgewisseld met de aanloop naar deze spontane reis. Ze heeft haar brave vriendje Thijs verlaten, omdat ze viel voor de excentrieke Vos. Dat kostte haar wel al haar oude vrienden. Vos trekt zich niks aan van wat anderen vinden. Hij geeft niet om vakantie, kleren of schone haren, familie of op tijd naar bed gaan. Hij hoort nergens bij, maar kent wel veel mensen. Teun en Vos gaan samenwonen en ze houden van elkaar, maar langzamerhand glijdt Vos af. Hij drinkt veel en verdient geen geld. Teun maakt zich niet druk, ze laat hem zijn zoals hij is.

Aan de ene kant denk ik: dump die Vos, dit wordt niks! Rationeel gezien is het kansloos. Maar Teun houdt echt van hem. Ze is een binnenvetter, maar in dit boek kruip je in haar hoofd. Ik hoor haar bijna vertellen. Ik houd van schrijvers met een eigen stijl. Hannah Buenting creëert vanaf de eerste bladzijde een bepaalde sfeer. In Honderd woorden voor grijs combineert ze een lichte vertelling met groot verdriet. Ik vind het erg mooi geschreven, soms haast poëtisch. Het is een klein verhaal over de liefde. Ik blijf lezen, doordat ik wil weten wat er is gebeurd met Vos en Teun, waardoor zij op reis is gegaan.

De vakantie in de bergen geeft Teun niet wat ze had gehoopt. Haar verdriet reist gewoon met haar mee. Ze wil alleen zijn. Een paar ouderen maken toch contact met haar. Het doet haar goed. Er worden grappen gemaakt.

Vos is weg, maar die zal zich wel redden, of niet. Ik begrijp dat Teun van hem houdt, maar vind het moeilijk om me daarbij iets voor te stellen. Ik vind hem maar een lapzwans. En Teun is zo passief. Maar haar gedachten zijn rijk. Ze zal zich wel redden. Ook op een vakantie met allemaal oudjes.