Pas geleden herlas ik De onwaarschijnlijke reis van Harold Fry, omdat we het zouden gaan bespreken met de boekenclub. Dat boek gaat over Harold Fry, die op een dag een brief krijgt van zijn oud-collega Queenie. Ze schrijft dat ze niet lang meer te leven heeft vanwege kanker. Harold schrijft een briefje terug en loopt naar de brievenbus. Hij besluit spontaan om verder te lopen, naar Queenie toe, van het uiterste zuiden naar het noordelijkste puntje van Engeland. Toen ik twitterde dat ik het een fijn boek vond, kreeg ik van @inekeleest de suggestie om het verhaal van Queenie ook te lezen. In The love song of Miss Queenie Hennessy vertelt Rachel Joyce wat er tijdens de wandeling van Harold met Queenie gebeurt. Het is dus geen vervolg en je kunt de boeken in willekeurige volgorde lezen. Het boek is ook in vertaling beschikbaar onder de titel Het liefdeslied van Queenie.

Queenie verblijft in een hospice, omdat ze niet meer in haar huisje aan het strand kan wonen. Ze mist haar zeetuin, maar heeft het op zich wel naar haar zin bij de nonnen en de andere bewoners van het hospice. Ze geniet erg van de wolken en de bomen die ze buiten ziet, wat mooie beschrijvingen oplevert. De sfeer binnen doet me een beetje denken aan het boek van Hendrik Groen, waarin ook met veel humor over ouderen wordt verteld. Er wonen allerlei maffe figuren. Natuurlijk is er veel verdriet, elke keer dat er een bewoner overlijdt. Maar ze proberen er ondertussen het beste van te maken. Het nieuws dat Harold Fry naar Queenie onderweg is houdt de zieken erg bezig. Door zijn ansichtkaarten weten ze hoe ver hij is.

Het verhaal wordt afgewisseld met uitgebreide herinneringen van Queenie aan de tijd dat ze met Harold samenwerkte voor de brouwerij. Het blijkt dat ze in stilte verliefd op hem was, maar dat heeft ze nooit verteld, omdat Harold een heel brave getrouwde man was. Ze heeft zelfs nog nooit opgebiecht dat ze contact had met zijn zoon David, die ze toevallig was tegengekomen. David kwam tijdens zijn studie in de problemen en pleegde uiteindelijk zelfmoord. Queenie beschrijft hoeveel verdriet ze daarvan heeft gehad. Het boek is een lange brief aan Harold, waarin ze hem alles opbiecht.

Dit verhaal wordt op een aantal plaatsen opgefleurd door mooie pentekeningen van Andrew Davidson. Rachel Joyce heeft een prettige schrijfstijl, met een lach en een traan en soms een wijze les. Ze laat mensen terugkijken op hun leven, met kleine dingen die later dierbare herinneringen zijn geworden en snelle beslissingen die achteraf tot grote consequenties hebben geleid. En zo kan een verhaal dat op het eerste gezicht een feelgood boek lijkt toch diepgang krijgen. Ik heb er weer van genoten.