Op mijn poll met dikke boeken in juni werd massaal gereageerd en het werd duidelijk dat Diana Gabaldon veel fans heeft. Jullie wilden dat ik Outlander zou gaan lezen en dat heb ik de afgelopen weken gedaan! Zo’n dik Engels boek kost me altijd behoorlijk wat tijd en ondertussen lees ik ter afwisseling ook andere, dunnere, Nederlandse boeken. Outlander (vertaald als De reiziger) is de eerste van negen boeken over Claire, een jonge vrouw die in de tijd blijkt te kunnen reizen. Voordat ze dat ontdekt, is er een uitgebreide beschrijving van haar leven in Inverness (Schotland) in 1946. Claire is getrouwd met Frank en heeft in de oorlog veel soldaten verpleegd.

Dan komt eindelijk het tijdreizen. Claire belandt in 1743, de tijd waarin de Schotten op oorlogspad waren om hun onafhankelijkheid terug te winnen. Verschillende clans liggen ook met elkaar overhoop. Claire komt een voorouder van haar man Frank tegen, die uiterlijk op hem lijkt, maar een totaal tegenovergesteld karakter heeft. Voor ze het weet wordt Claire gered van aanranding en zit ze bij een man in kilt voor op z’n paard, weg van de plaats waar ze de tijdreis maakte. Het blijkt Jamie te zijn, die een belangrijke rol in het boek gaat spelen.

Er volgt een uitgebreid avontuurlijk verhaal. Claire beleeft van alles en nog wat, maar steeds komt het op het nippertje goed. Men vindt haar wel vreemd vanwege haar accent, maar ze gaan er vanuit dat ze Engels is met Franse voorouders. Ze wordt een paar keer flink aan de tand gevoeld, maar ook daar redt ze zich weer uit. Haar verpleegkundige talent komt goed van pas in het kasteel waar ze een tijdje komt te wonen. Ze past zich zo makkelijk aan dat ik me afvraag waarom gekozen is voor een tijdreiziger en niet gewoon een historische roman. Het enige dat ik kan bedenken is dat Gabaldon haar nog naar andere tijden en plaatsen wil laten reizen, zoals ik begreep van een collega die alle delen had verslonden.

Het boek is zo dik doordat alles zeer uitgebreid wordt beschreven. Ik besluit om het maar als een soap te zien, die eindeloos doorgaat, net als The Pillars of the Earth dat in de Middeleeuwen speelt. Wat het ook op een soap doet lijken is dat de personages vrij karikaturaal worden neergezet. Zoals gezegd past Claire zich wel erg makkelijk aan in een wereld die voor haar zo vreemd moet zijn. Eén of twee keer mist ze Frank, maar voor de rest lijkt ze het wel prima te vinden. Jamie is de perfecte man, die Claire steeds op het nippertje komt redden als ze zich in de nesten heeft gewerkt. Ze maken wel een keer ruzie en dan denk ik ‘eindelijk!’ maar dan ineens maken ze het weer goed. Ik vind het allemaal iets te glad.

Ik heb me goed vermaakt met dit boek, al moet ik toegeven dat ik in het laatste deel een heel langdradig stuk heb gescand en niet precies gelezen. Daarna volgt nog een boeiend stuk in een klooster (dat spreekt mij altijd wel aan) waarin Claire met een monnik praat over tijdreizen en of ze nu moet proberen de geschiedenis te veranderen. Helaas wordt verder niet uitgewerkt wat dit voor gevolgen kan hebben als ze ooit terug zal reizen naar de twintigste eeuw. Of zou Gabaldon daar in de volgende delen verder op in gaan? Ik acht de kans klein dat ik dat volgende deel ga lezen, maar anderen zijn verslaafd aan deze serie, dus het is wel het proberen waard als je dit nog niet kent. Want kijk maar eens wat Anna, Kim, Emmy en Marloes erover schrijven!