De laatste tijd ben ik schrijvers op het spoor die in meer dan één genre publiceren, bijvoorbeeld poëzie en proza. Meestal is hun eerste boek geen poëzie; ik denk dan aan Ineke Riem, Miek Smilde en Jaap Robben. Kira Wuck is wel begonnen met een gedichtenbundel: Finse meisjes is haar debuut. Dit jaar kwam ze met de verhalenbundel Noodlanding. Dat vind ik opvallend, want veel lezers geven aan niet zo van korte verhalen te houden, maar over poëzie hebben ze het vaak niet eens. Het is dus knap dat deze schrijver toch de aandacht heeft weten te trekken. Het NRC noemt Noodlanding bij de beste boeken van het eerste half jaar van 2016. Van Finse meisjes kocht de bibliotheek van Amersfoort in 2013 de derde druk; ook al bijzonder voor een gedichtenbundel. Wat is hier aan de hand? Wie het weet mag het zeggen!
Als het regent op zondag
regent het bij ons anders dan bij anderen
de lucht is droger en de kat laat zich niet aaien
Kira Wuck schrijft verhalend en beeldend, over praktische zaken. Vaak zie ik het verband tussen de strofen op het eerste gezicht niet. En soms na een paar keer lezen nog steeds niet. Maar dat geeft niet. Ik begrijp de gedichten als geheel niet altijd, maar dan begin ik gewoon bij één zin, zoals Ellen Deckwitz ook aanraadt. Het citaat hierboven gaat zo verder:
Vroeger hadden we een kijkgat in de schutting
daarachter gebeurde hetVanuit de achtertuin zie je waar de vaat zich opstapelt
wat de afstand is tussen geliefden
als ze elkaar net niet rakenIntimiteit is erachter komen dat je met iemand
naar hetzelfde punt staart
zoals naar mijn ouders
die voor de zoveelste keer de muren witten.
Eigenlijk vind ik dit vier mooie gedichtjes, elke strofe één. Misschien is de overeenkomst wel degene die hier aan het woord is: een kind dat observeert. Halverwege de bundel denk ik: het zijn leuke gedichten, maar ze raken me niet echt. En ook dan denk ik weer aan Ellen Deckwitz (haar boek las ik ongeveer tegelijk met deze gedichten): poëzie is niet altijd emotie! Kunst hoeft ook niet altijd mooi te zijn, leerde ik van mijn vriendin die kunsthistorica is. Kijk maar gewoon wat het bij je oproept.
Finse meisjes zeggen zelden gedag
maar zijn niet verlegen of arrogant
je hebt alleen een beitel nodig om dichtbij te komen
ze bestellen bier voor zichzelf
reizen de hele wereld af
terwijl hun mannen thuis wachten
als ze boos zijn sturen ze je een rotte zalm(…)
Dit is toch een grappig verhaaltje. Ik vind het leuk. Als ik de bundel uit heb en weer doorblader, zie ik dat ik elk gedicht onthouden heb. Er komen weer beelden naar boven. Dan is het me toch goed gelukt, denk ik. Poëzie is wel geschikt voor mij. Ik wil het zelfs kopen, in mijn kast hebben staan, een verzameling aanleggen. Wie had dat ooit gedacht?
Lalagè leest 
Ha. Finse meisjes! Ik las een recensie in dagblad Trouw en heb de bundel meteen opgezocht. Ik was er -net als jij- enthousiast over. Door de beeldende en verhalende gedichten. Dit debuut is lovend besproken in vele bladen en genomineerd voor prijzen. In 2013 kreeg Kira Wuck 2 prijzen (de van der Hoogtprijs en de Van Haarenprijs),Ik denk dat de bibliotheek de bundel heeft aangeschaft n.a.v. deze prijzen.
Overigens, Trouw heeft elke zaterdag een vaste poëzierubriek, een recensie met een mooi afgedrukt gedicht. Ik weet niet of andere kranten dat ook hebben, ik ben hier blij mee. “Noodlanding” heb ik nog niet gelezen, maar ik ben er wel benieuwd naar. Veel plezier met poëzie lezen!
LikeGeliked door 1 persoon
Dank voor je toelichting! Die prijzen helpen vast, al heb ik een tijdje geleden een verzoek tot aanschaf gedaan van een dichter die al veel bundels op haar naam had staan én de VSB-poëzieprijs had gewonnen. Daarop heeft de bibliotheek een bundel van haar gekocht, maar helaas beviel die mij niet zo goed als ik hoopte.
LikeLike