In Een heel bijzonder meisje kijkt Alicia terug op een geweldige periode in haar leven. Een aantal jaren achter elkaar ging ze elke zomer met haar ouders naar een Italiaans vakantie-eiland, waar veel andere gezinnen waren. Ze beschrijft het op een poëtische manier: de zon zakt in de zee en iedereen is gelukkig. Af en toe spreekt ze iemand toe in de jij-vorm, dat blijkt Sofía te zijn. Zij is het stralend middelpunt van de gemeenschap waar Alicia’s ouders bij horen. Gedurende het hele boek vraag ik me af wat het nu eigenlijk voor club is. Eerst denk ik dat het over een sekte gaat omdat er een duidelijke leider is, maar er lijken juist heel weinig regels te zijn. Het lijkt meer op een soort hippie-commune. Er worden veel feesten gehouden met drank en pillen, ook de jonge tieners doen mee. Maar er worden ook een soort psychologische confronterende gesprekken gevoerd, waarbij één van de leden op het podium met Sofía praat en de anderen toekijken.

Alicia adoreert Sofía. Ook haar vader staat dicht bij de leidster. Zij geeft hem de opdracht om de Amsterdamse versie te beginnen van Casa Nostra, zoals dat ook al in New York bestaat. In dat gebouw komen de leden van de commune bij elkaar, bijvoorbeeld bij de toneelclub die Alicia’s vader leidt. Alicia’s moeder wil nog weleens tegenstribbelen. Als ze weer wil gaan werken als tandarts dan wil ze dat bij een bestaande praktijk doen, maar vader bepaalt dat ze in Casa Nostra moet gaan werken. Terwijl haar ouders helemaal opgaan in de gemeenschap, leidt Alicia een dubbelleven: in het weekend is ze bij de tienerclub in Casa Nostra, maar doordeweeks gaat ze gewoon naar school.

Bij dit soort hechte clubs met een duidelijke leider is het wachten tot het een keer misgaat. Aan het einde van het boek wordt de vader van Alicia afgeserveerd door Sofía. Ze worden eruit gezet en ze hebben alleen elkaar nog, want al het spaargeld is uitgegeven aan Casa Nostra.

Het is een interessant verhaal, maar het wordt me niet helemaal duidelijk wordt wat de leden van de commune met elkaar bindt. Wat is hun gezamenlijke visie op de wereld? Of is een gevoel van saamhorigheid genoeg om je helemaal over te geven aan deze groep mensen? En als je als tiener dit boek leest, begrijp je dan wel waar het over gaat? Aan het einde lees ik dat Anna van Praag dit verhaal heeft gebaseerd op haar eigen ervaringen, wat me nog nieuwsgieriger maakt. Over welke club gaat dit? Het lijkt erop dat de schrijfster dit heeft geschreven om haar verleden te verwerken, maar niet zozeer om de lezer een boodschap mee te geven. Dat vind ik jammer, want met een beetje extra informatie zou het een beter boek zijn geworden.

Dit boek heb ik gewonnen bij een wedstrijd van Een letter meer graag in samenwerking met uitgeverij Lemniscaat.