In De grote goede dingen gaat Mila op zoek naar haar overleden vader. Hij was violist en speelde in een strijkkwartet met drie vrienden. De verhalen die Mila over vroeger kent hebben meer de sfeer van een popbandje dat de wereld rond toerde in de hippietijd. Samen met Don, een oude vriend van haar vader, gaat Mila op reis. Ze weet niet waarheen. Wel weet ze wat het doel is: de violofoon van haar vader terughalen. Een violofoon is een viool met een toeter in plaats van een houten klankkast. Onderweg ontmoeten Mila en Don de twee andere vrienden van het strijkkwartet. De mannen vertellen verhalen over vroeger. Het beeld van haar vader dat zo ontstaat is echter niet zo rooskleurig als Mila’s eigen herinneringen. Ze vraagt zich regelmatig af of ze het wel wil weten.

Mila staat model voor schrijfster Alma Mathijsen zelf. Haar vader Hub heet in het boek Just. Een violofoon is dus ook geen fantasie-instrument, het bestaat echt! In het begin van het boek vraag ik me af waarom Mila de hoofdpersoon is en niet Just. Hij heeft immers interessante avonturen beleefd of zou ze daar te weinig van weten om een heel boek te vullen? Later in het boek wordt Mila’s rol wat groter. Het lijkt mij ook makkelijker om jezelf als hoofdpersoon te nemen dan om je helemaal in te leven in je vader. Bovendien kan Alma zo haar eigen gedachten en filosofieën mooi verwerken. Die gaan over het leven en over de dood: waarom huilde Mila niet toen haar vader overleed? En heeft ze er spijt van dat ze vlak voor haar vaders dood niet naar het ziekenhuis is gegaan om afscheid te nemen? Of was ze met haar negen jaar te jong en had iemand haar mee moeten nemen?

Tijdens het lezen van dit boek vraag ik me steeds af wat ik toch mis. Het is immers vlot geschreven, er zit een lijn in het verhaal, het bevat humor, filosofie en emotie. Pas bij de laatste bladzijden heb ik het door: ik begrijp Mila niet. Ze is zo impulsief dat ik haar niet kan volgen. En dat is juist wel wat literatuur zou moeten doen: je zo meeslepen dat het logisch is dat de hoofdpersoon zich zo gedraagt, ook al doet die de vreemdste dingen. Daarin is Alma Mathijsen naar mijn mening net niet geslaagd.

Dit boek heb ik gelezen voor de boekenclub ‘Een perfecte dag voor literatuur’. Klik om te lezen wat andere bloggers hier vandaag over hebben geschreven.