‘Ken je dat boek van die priester met glutenallergie?’ vroeg mijn collega. Dat klonk wel interessant, dus ik besloot En het regende brood uit de bieb te lenen. Op de achterkant staat dat het autobiografisch is, wat me nog nieuwsgieriger maakte. En ik werd niet teleurgesteld!

Pater Johannes krijgt van zijn abt een doos van Clemens, die zijn leerling-priester was en overleden is. In de doos zitten foto’s en dagboeken, op papier en op cassettebandjes. Johannes besluit om er een boek van te maken. In het begin vind ik deze constructie een beetje verwarrend, maar ik herinner mezelf eraan dat ‘ik’ de pater is en ‘hij’ Clemens. Pas later wordt de persoon van pater Johannes wat meer ingekleurd: hij was pastoraal begeleider van priesterstudenten op het seminarie.

De jeugd van Clemens wordt uitgebreid beschreven. Hij is een buitenbeentje en weet al vroeg dat hij priester wil worden. Daarom wil hij graag zijn gymnasiumdiploma halen, maar hij durft aanvankelijk niemand te vertellen waarom. Clemens is een schriel ventje, mager en bleek. Vriendinnetjes heeft hij niet. Als hij verliefd wordt op Ella, het enige meisje dat hem wel aandacht geeft, besluit hij daar niet aan toe te geven met het oog op het celibaat.

Als hij achttien jaar is gaat Clemens naar het seminarie in Den Bosch. Zelfs daar wijkt hij af: de gemiddelde leeftijd is begin dertig en zijn postuur lijkt ook niet op dat van zijn medestudenten. Die houden wel van feestjes met friet en daarna wijn met sigaren. Clemens is ontzettend serieus. Hij gaat vaak biechten bij pater Johannes.

Na zijn priesterwijding gaat Clemens werken in de parochie van een klein dorpje. Dat valt hem zwaar. Als dan na een aantal jaren blijkt dat hij allergisch is voor gluten en dus voor hosties, is dat het begin van een regelrechte geloofscrisis.

Het verhaal van Clemens is treurig. Stefan van Dierendonck heeft het prachtig beschreven. Het is goed te merken dat dit onderwerp hem persoonlijk raakt. Priester was misschien niet het juiste beroep voor hem, maar schrijver zeker wel.