The year of the flood speelt in dezelfde periode in de toekomst als Oryx and Crake: vlak na de uitbraak van een virus waardoor vrijwel alle mensen op aarde zijn gestorven, en in de jaren voorafgaand aan die ramp. Deze keer wonen de hoofdpersonen echter niet in een beschermde compound, maar daarbuiten.

Het verhaal wordt verteld vanuit twee vrouwelijke hoofdpersonen: Ren, die een jaar of 18 is, en Toby die wat ouder is. Allebei zijn ze terechtgekomen in de sekte God’s Gardeners, een soort vervolg op het christendom. Margaret Atwood heeft deze religie erg goed uitgewerkt. Het belangrijkste is dat God’s Gardeners geen dierlijke producten gebruiken, tenzij dat nodig is om te overleven. Ze leven in een verlaten gebouw en op het dak verbouwen ze groenten en houden ze bijen. De hoofdstukken over Ren en Toby worden afgewisseld met preken van Adam One, de sekteleider, gevolgd door een hymne. De preken laten goed zien wat het gedachtegoed van God’s Gardeners is en de hymnes vond ik best wel grappig. Ze zijn zelfs op muziek gezet en opgenomen, kijk en luister maar eens naar het volgende filmpje:

Het is verder wel een serieus boek, bedoeld om ons te wijzen op de mogelijke gevolgen van hoe wij met onze aarde omgaan. Waar de nadruk in Oryx and Crake lag op genetische manipulatie, gaat het in The year of the flood vooral over het milieu. Verder is er een groot verschil tussen arm en rijk en tussen het leven binnen en buiten de Compounds.

De hoofdpersonen uit Oryx and Crake komen terug in The year of the flood, maar je kunt de boeken prima afzonderlijk van elkaar lezen. Ze maken onderdeel uit van een trilogie. Het derde deel is wel echt een vervolg op de andere twee boeken. Ik ben benieuwd hoe het verder gaat, dus MaddAddam staat met dikke letters in mijn lijst met nog te lezen boeken.