Dit boek wilde ik graag lezen omdat het over de voormalige DDR gaat. Ik ben een paar keer in Berlijn geweest, waar ik Checkpoint Charlie en het DDR-museum heb bezocht. Het was zo’n andere wereld dan de onze, vandaar dat het me fascineert.

De mooiste kleur die niet bestaat gaat over Julia, die als 23-jarige in 1979 gevlucht is vanuit Oost-Berlijn naar het westen. Ze is in Amsterdam getrouwd met een arts uit een rijke familie. In 1990 mag ze als journaliste terug naar Berlijn, vlak nadat de muur is gevallen. De hoofdstukken spelen zich afwisselend af in 1979 en 1990 en in verschillende straten, maar ook binnen de hoofdstukken wordt weleens gewisseld van perspectief. Stukje bij beetje wordt duidelijk hoe Julia’s geschiedenis in elkaar steekt. Ook Julia zelf ontdekt dingen die ze nog niet wist, door te praten met haar moeder en met haar verloofde die in 1979 niet met haar mee kon vluchten. Doordat het perspectief zo vaak wisselt en doordat het verhaal zo versnipperd is, vond ik het lastig om een goed beeld te krijgen van wat er precies is gebeurd. Je moet best veel onthouden om de puzzelstukjes allemaal op hun plaats te laten vallen.

Maartje Laterveer beschrijft verschillende situaties en plaatsen en probeert Julia’s gevoel daarbij weer te geven. Ze gebruikt veel beeldspraak en poëtische taal. Vaak lukt dat en is het mooi, maar soms komt het wat onnatuurlijk over.

Al met al is het een knap debuut, maar misschien wat te knap. Ik vond het aan het begin van het boek moeilijk om in het verhaal te komen, maar later komt de vaart er wel meer in. Toch blijf ik achter met het idee dat ik het niet helemaal begrepen heb.