De laatste jaren heb ik een paar boeken gelezen over bijna-dood-ervaringen. Omdat deze veel indruk op mij hebben gemaakt, zet ik ze hier voor je op een rij.

In 2009 werd Eindeloos bewustzijn door Pim van Lommel een beststeller. Ook ik heb het gekocht en ik heb het met veel belangstelling gelezen. Het boek gaat over bijna-dood-ervaringen (BDE): mensen die hersendood zijn geweest en over het randje van de dood hebben gekeken. Pim van Lommel is wetenschapper en heeft hier onderzoek naar gedaan.

Het boek begint met diverse verhalen van mensen die een BDE hebben gehad, maar ook dit wordt systematisch opgezet. Zo wordt gekeken naar elementen die in veel verhalen terugkomen en naar uitzonderingen daarop. Het blijkt dat er veel overeenkomsten zijn tussen de waarnemingen: de meeste mensen met een BDE hebben een diepe liefde ervaren en voelden zich overgelukkig. Het boek gaat verder met mogelijke verklaringen van BDE’s, zoals dat het om hallucinaties zou gaan door zuurstofgebrek. De verklaringen worden echter allemaal weerlegd, bijvoorbeeld doordat mensen kunnen navertellen wat er in de kamer gebeurde terwijl zij hersendood waren en zichzelf vaak van bovenaf zagen liggen. De conclusie luidt dan dat er blijkbaar bewustzijn bestaat zonder werkende hersenen (ook al is het haast niet te doen om dat keihard te bewijzen). Pim van Lommel probeert uit te leggen waarom dat zou kunnen in een pittig hoofdstuk over quantumfysica. Dit hoofdstuk kan gerust worden overgeslagen voor degenen die dat boven de pet gaat.

Later kreeg ik het boekje Hij zag de hemel cadeau van iemand die thuis een stapel heeft liggen om uit te delen…

De helft van het boekje bestaat uit een inleiding op waar het eigenlijk om gaat: de visioenen van een Indiase meneer die rond 1900 leefde. Wat me het meest is bijgebleven is dat mensen na hun dood terecht komen verschillende sterktes van licht. Het lichtste licht is God. Wie nog veel moet leren, wordt nog niet meteen blootgesteld aan veel licht, maar komt in een donkerdere plaats terecht. Engelen geven onderwijs, met als doel dat je steeds naar een lichtere plek kunt om te eindigen bij God. Wat me hierin aanspreekt is dat het dus niet zwart-wit is: je komt in de hemel of de hel, maar dat het een glijdende schaal is. Bovendien is de plek waar je komt niet het eindpunt.

Een meer recente uitgebreide bijna-dood-ervaring is beschreven door Betty Eadie in Geleid door het licht.

Het is heel bijzonder om haar gedetailleerde beschrijving van de hemel, de engelen, Jezus en God te lezen. Haar belangrijkste inzicht is dat Gods liefde onvoorwaardelijk is voor alle mensen. Na de dood word je geconfronteerd met de consequenties van je aardse leven: je ervaart de pijn en vreugde die anderen hadden door jouw woorden of daden. Dat is erg confronterend, maar het is onderdeel van je spirituele groei. Wij zijn allemaal spirituele wezens die naar de aarde komen om onze ontwikkeling te versnellen. Pijnlijke gebeurtenissen kunnen leiden tot grote spirituele groei. Dit wordt verder uitgelegd in het vervolg Het ontwakende hart.

In dit boek vertelt Betty Eadie hoe haar leven verder gaat nadat Geleid door het licht in de winkels kwam (overigens schreef ze dat eerste boek pas jaren na haar BDE). Ze gaat lezingen geven en krijgt veel telefoontjes van mensen die onder de indruk zijn van haar verhaal, die het zelf moeilijk hebben of zelf ook een BDE gehad hebben. Ze legt ook nog meer uit van de inzichten die ze heeft gekregen over de zin van ons leven.

Al deze boeken kan ik je van harte aanbevelen. Wees er niet bang voor, het is allemaal goed nieuws dat erin staat! Ik ben benieuwd naar je reactie.