Wanneer hij een journalist van het Reformatorisch Dagblad ontmoet, raakt Jonah Falke geïntrigeerd door de reformatorische wereld. Hij besluit om op onderzoek uit te gaan, niet gehinderd door enige voorkennis. Zelf is hij atheïstisch opgevoed en hij noemt zichzelf agnost (dus hij weet niet of God bestaat of niet). Via de RD-journalist komt Jonah in contact met diverse refo’s, waaronder dominees en politici. Hij gaat naar kerkdiensten en bezoekt de reformatorische hogeschool De Driestar.

Jonah probeert zich aan te passen door bijvoorbeeld een zwart pak aan te trekken, maar hij valt overal toch meteen op. Dat komt ook doordat er veel varianten refo’s zijn, van hersteld hervormd tot oud-gereformeerd. De kerkgangers staren naar hem, maar ze gaan zelden met hem in gesprek. Na de kerkdienst praat hij hoogstens met de dominee. Dat zijn interessante gesprekken.

Ik heb het sterke vermoeden dat Jonah alle bijeenkomsten en gesprekken opneemt, want hij citeert lange stukken letterlijk. Regelmatig vraag ik me af of de redacteur heeft zitten slapen, want ik zou zelf veel meer geschrapt hebben. Van een bijbeltekst kan je toch ook een paar relevante regels kiezen in plaats van een hele bladzijde ermee te vullen. En een preek of een interview kan je samenvatten in plaats van wat uitgebreide citaten weer te geven. Het geeft wel een goed beeld van de taal, met de oude psalmberijmingen en de Statenvertaling. Buiten dat gebruikt Jonah weinig moeilijke woorden, omdat hij de tale Kanaäns immers niet beheerst. Hier en daar wordt een term toegelicht met een voetnoot. Dat maakt het boek ook toegankelijk voor wie net als Jonah helemaal niets weet over het reformatorische geloof.

Qua inhoud is er weinig nieuws bij voor mij. Het gaat vaak over dat wij allemaal sterfelijk zijn en dat ons een oordeel staat te wachten: voor altijd naar de hemel of voor eeuwig naar de hel. Dat je daar angstig of treurig van kunt worden, dat komt helemaal niet aan bod in dit boek. Ik heb mij altijd verbaasd dat de meeste refo’s niet totaal depressief door het leven gaan. Sommigen die daar wel onder lijden, verlaten de kerk (of gaan naar een lichtere gemeente) en schrijven er dan weleens goede boeken over, zoals Franca Treur. Volgens mij kan je beter Een dorsvloer vol confetti lezen als je wilt weten hoe reformatorische mensen zich voelen. Jonah Falke heeft de ex-gelovigen echter bewust buiten beeld gelaten en zich gericht op de refo’s van nu. 

In het begin van De Bible Belt gaat het vooral om de buitenkant. Later komt er meer diepgang in de gesprekken, al blijft het lastig als je bijna een andere taal spreekt. Toch voelt Jonah zich meer thuis bij deze bevindelijk gereformeerden dan bij blije evangelischen, die allemaal zo zeker weten dat ze gered zijn. Hij heeft een open blik en stoort zich niet aan de ouderwetse vormen en de zeer lange preken. Het lijkt soms wel of je teruggaat in de tijd, maar door het internet hebben de veranderingen ook in deze conservatieve kerken een vlucht genomen. Refo’s gaan met hun tijd mee. Ze zijn weliswaar niet van de wereld, maar staan wel in de wereld. En dat zullen ze vast nog lang blijven doen, hopend op God en op bekering.

Lees ook wat Alek en Teunis over dit boek schreven.