Stefan is journalist bij een toonaangevend Duits weekblad. Toevallig komt hij Theresa tegen, die hij al jaren niet heeft gezien. Als studenten deelden ze een huis, totdat Theresa op een dag verdween. Haar vader was plotseling overleden en zij besloot zijn boerenbedrijf over te nemen. En dat is waar ze nog steeds is: tussen de koeien en op het land.

De oude vrienden pakken het contact weer op via e-mail en Whatsapp. Die berichten zijn wat de lezer voorgeschoteld krijgt. Juli Zeh en Simon Urban hebben het wel zo geschreven dat het goed te volgen is en dat deze mensen geïntroduceerd worden op een natuurlijke manier. Dat Stefan goed kan schrijven is niet vreemd voor een journalist en Theresa heeft vroeger ook Duits gestudeerd. Ze vertellen elkaar over hun leven en voeren felle discussies over maatschappij en politiek. Boeren hebben het zwaar door wisselend overheidsbeleid en dat weet Theresa goed over te brengen. Zij en haar collega’s zijn vaak wanhopig, omdat ze door geldgebrek en strenge regelgeving nauwelijks het hoofd boven water kunnen houden.

Het interessante van deze vorm is dat ik me kan inleven in beide partijen, terwijl ik me ook kan ergeren aan deze hoofdpersonen. Op een enkel moment na komen ze realistisch over en ik begrijp hun zorgen. Stefan krijgt te maken met woke jongeren die vinden dat de krant een andere koers moet inslaan. Stefan zit als veertiger tussen de oude en jonge generatie in en wil niet overal in meegaan, maar hij is wel heel consequent in het gebruik van het Duitse gendersterretje. Vertaler Annemarie Vlaming legt in de enige voetnoot uit dat zij ervoor heeft gekozen om dit in het Nederlands weer te geven met een sterretje na het woord, bijvoorbeeld: collega’s*. In het begin word ik daardoor afgeleid, omdat ik dan automatisch denk te moeten zoeken naar een voetnoot, maar het went gauw. Verder is de vertaling uit het Duits erg goed en het leest prettig.

Negen maanden lang delen Theresa en Stefan hun diepste gedachten. Eén keer gaat Theresa naar Hamburg en ontmoeten ze elkaar weer. Dat loopt niet helemaal zoals ze hoopten. Daarna maken ze plannen om elkaar nog eens te zien, maar de vraag is of dat ervan gaat komen. Ze worden allebei opgeslokt door hun werk. Het vooruitzicht geeft extra spanning aan het boek, naast dat ze elkaar onverbloemd durven te bekritiseren:

De wereld wordt niet rechtvaardiger als je aan de taal sleutelt en alles op metaniveau behandelt. Dat interesseert alleen de academische bubbel. Buiten jouw wereld zijn mensen geschokt dat hun problemen genegeerd worden, terwijl namen van kunstwerken van sterretjes worden voorzien. Ik zou de kunst met rust laten en liever kijken wat gekleurde mensen echt voor problemen hebben.

Tussen werelden is extra interessant na de laatste Nederlandse verkiezingen, die veel mensen in hun linkse bubbel schokte, inclusief mij. Het helpt om beter te begrijpen waarom veel boeren zo boos zijn. Het laat zien hoe lastig het is in onze gepolariseerde maatschappij om in contact te blijven met elkaar. Dit boek brengt die twee werelden misschien ietsje dichter bij elkaar.