Een paar jaar geleden hadden we in Amersfoort nog de heerlijke kinderboekenwinkel Speelboek, waar ik altijd cadeautjes kocht voor mijn neefjes en nichtjes. Daar kreeg ik de tip om De maan-zaak te kopen voor mijn neef van negen, die me later vertelde dat hij het een erg leuk boek vond. Ik nam me voor om het zelf ook te lezen, maar bij de bieb was het continu uitgeleend. Vlak voor de bibliotheken weer dicht gingen, kon ik eindelijk een exemplaar uit de kast vissen, dat zichtbaar al veel gelezen was.

Dashiell is twaalf jaar als hij in 2040 als één van eerste mensen op de maan woont. Hij is meegekomen met zijn ouders die allebei onderzoeker zijn en drie jaar lang op Maanbasis Alfa zullen wonen. Dat klinkt misschien spannend, maar Dash vindt het verschrikkelijk. Het eten is vies, de gedeelde wc’s hebben een ingewikkelde gebruiksaanwijzing en hij mist zijn vrienden, ook al kan hij dagelijks met ze bellen. Toch mag hij niet te veel klagen, want het hele maanprogramma kost vreselijk veel geld en de subsidie mag niet in gevaar komen door negatieve verhalen. Elke Moonie moet minstens eens per week een enthousiaste vlog maken. Dash probeert daar dan maar wat leuks van te maken met gekke verhalen over maandraken.

Maar dan gaat er voor het eerst iemand dood op de maan. Dr. Holtz is in zijn eentje naar buiten gegaan, tegen de regels in. Waarschijnlijk zat zijn maanpak niet goed dicht, waardoor hij binnen twee minuten is overleden aan zuurstoftekort. Iedereen is in paniek. Als Dashiell het vermoeden krijgt dat dr. Holtz niet vrijwillig zo naar buiten is gelopen, krijgt hij al snel van de basiscommandant te horen dat hij zijn mond moet houden. Dash besluit toch op onderzoek uit te gaan, waarbij hij samenwerkt met een volwassene en met een meisje van zijn leeftijd.

Het verhaal gaat behoorlijk traag in het begin. Toch is het meteen spannend, want wie heeft dr. Holtz vermoord? Of is hij gek geworden? Het is interessant om te lezen over het leven op de maanbasis. Ik vind het aardig realistisch overkomen. Tussen het verhaal van Dash door staan stukjes uit de bewonershandleiding van de maanbasis. Dat is leuk bedacht, maar vaak staat er tegen het einde een zin die te jolig is, vergelijkbaar met het taalgebruik uit phishing mails, waardoor je merkt dat het nep is. Ik weet niet of dat aan de vertaling ligt of dat het in het Engels ook zo voelt. Sofia Engelsman heeft het verder wel lekker vlot vertaald.

Naarmate het verhaal vordert, ga ik steeds sneller lezen. Ik houd niet zo van detectives, maar dit bevalt me wel. Stuart Gibbs voert de spanning op en de ontknoping had ik écht niet aan zien komen. Het is geen open einde, maar het laat wel genoeg ruimte voor het vervolg: Het maan-mysterie.