De moord op Commendatore is zo dik dat het in Nederland als twee boeken is uitgegeven, maar het is één doorlopend verhaal. Er zijn veel zijstraatjes en toch hangt het allemaal nauw met elkaar samen. De hoofdpersoon is een dertiger die net gescheiden is. Hij besluit om zijn beroep als portretschilder tijdelijk te onderbreken. Na een zwerftocht per auto door Japan gaat hij in het huis van de vader van een vriend wonen, op een afgelegen plek in de bergen. De vader van de vriend is dementerend, maar hij was een beroemd schilder. De hoofdpersoon (een naam krijgt hij niet) vindt een schilderij van hem op zolder. Hij haalt het tevoorschijn en dat zet iets in werking. Een hele reeks mysterieuze gebeurtenissen volgt, waarin figuren uit het schilderij een levende rol spelen. Verder zijn er de buurman uit de prachtige witte villa aan de overkant van het dal en een tienermeisje dat ook in de bergen woont.

Door de uitgebreide beschrijvingen van Haruki Murakami en de diverse verhaallijnen inclusief flashbacks verloopt het begin tergend langzaam. Dat komt misschien ook doordat ik niet de tijd neem om een heel stuk achter elkaar te lezen. Als het mijn eerste Murakami was, dan zou ik zijn afgehaakt. Ik weet echter dat veel puzzelstukjes uiteindelijk kunstig op hun plek zullen vallen, terwijl sommige mysterieuze zaken onopgehelderd zullen blijven. Halverwege het tweede boek besluit ik om er vaart achter te zetten en dan lees ik het binnen een paar dagen uit. Het is niet mijn favoriete boek van deze schrijver, maar ik kan er toch van genieten.

Alle typische Murakami-elementen komen erin voor. Ik pak de bingo er nog maar eens bij:

Ja hoor, ik kan vrijwel alle vakjes afvinken. De proloog gaat over een man zonder gezicht die wil dat de hoofdpersoon een portret van hem schildert. Er zijn mooie beschrijvingen van de wolken in de bergen, maar ook scènes in de stad. Er is een geheime doorgang van het huis van de hoofdpersoon naar het huis van het meisje. Zij verdwijnt een paar dagen. Er is jazz, klassieke muziek, een kat, veel eenvoudige maaltijden. De hoofdpersoon communiceert vaak per telefoon, ook al merkt zijn vriend op dat het internet tegenwoordig de manier daarvoor is. Ik houd van de mooie beschrijvende zinnen van Murakami, die weer prachtig zijn vertaald door Elbrich Fennema en Luk van Haute. Er zijn genoeg schrijvers die vertellen hoe hun personages eruit zien, maar bij wie lees je nou bij elke ontmoeting wat ze aan hebben, hoe hun haar zit, hoe hun auto erbij staat en wat ze eten? En dan zijn er ook nog de mooie omschrijvingen van de landschappen, of ze nou echt zijn of misschien niet…

Als je nog nooit iets van Haruki Murakami hebt gelezen, dan zou ik je aanraden om te beginnen met Spoetnikliefde. Maar als je al gegrepen bent door zijn bijzondere schrijfstijl, sla deze dan niet over en verheug je op een knap gecomponeerd verhaal. Ruim er wel tijd voor in en lees langere stukken achter elkaar, want dan kan je snel verbanden leggen en komt dit het beste tot zijn recht.