Als je de stationshal van Utrecht centraal verlaat aan de Jaarbeurszijde, wandel je langs een gedicht van Hanny Michaelis. Dit is een typisch voorbeeld van haar poëzie en het is ook opgenomen in haar Verzamelde gedichten. Hierin staan al haar bundels die uitgegeven zijn tussen 1949 en 1971 plus nog een aantal losse gedichten. Er zijn prachtige verzen bij, zoals deze:

Het bladerloze licht
van een herfstdag zonder wind
maakt oude mensen
ontroerend mooi.

Doordat zij de worsteling
met het verval al lang
hebben gestaakt en spiegels
niet meer vrezen, zijn zij
broos geworden en doorschijnend
als gesponnen glas met de zachte
mysterieuze glans van zilver.

Hier komt het thema natuur om de hoek kijken en dat is één van de rode draden in deze bundel. De stad Amsterdam is de tegenhanger daarvan.

Een ander motief is de liefde, waarbij de ander vaak gemist wordt. De geliefde is op reis of de liefde is voorbij:

Sinds de nacht die ons
weer bijeen moest brengen
en die ons verder dan ooit
van elkaar heeft vervreemd
ben je langzaam maar zeker
aan mijn gedachten ontglipt.
Alleen vraag ik me soms nog af
hoe je rode kater het maken zou
die ’s morgens natgeregend op het bed
sprong en ons onder luid gesnor
geestdriftig kopjes gaf alsof
er iets viel goed te maken.
Hij was liever voor ons
dan wij voor elkaar, maar hij
had dan ook niets te verliezen.

Ik had meer over de Tweede Wereldoorlog verwacht, die maar op een paar plekken expliciet voorkomt. Hanny Michaelis was immers joods en haar ouders zijn omgekomen in Sobibor. Na haar eigen dood zijn haar dagboeken uit 1940 tot en met 1945 teruggevonden en uitgegeven. Net als bij het dagboek van Anne Frank heb ik wat aarzeling om dat te lezen, want wie schrijft een dagboek voor een ander? Maar ik ben er wel nieuwsgierig naar. Als ik daarna haar gedichten weer lees, zal dat vast een andere leeservaring worden.