Lydia Davis stond al een tijd op mijn verlanglijstje en nu heb ik eindelijk een bundel met korte verhalen van haar gelezen.

Er zijn verhalen waar dream onder staat, die zijn vaak grappig met een plotseling eind.

Er zijn langere verhalen ik niet uitlas: een uitgebreide beschrijving van de koeien in de wei voor een huis; een brief aan de organisatie die een beurs heeft verleend aan de ik-persoon.

Er zijn verhalen waar story from Flaubert onder staat, met ineens een iets andere sfeer.

Een paar korte verhaaltjes gaan over het schrijverschap, zoals het titelverhaal Can’t and won’t en dan bevind je je ineens op een meta-niveau.

Het kortste verhaal duurt twee regels en het langste 29 bladzijden (maar die heb ik dus niet uitgelezen).

De verhalen die ik het liefst heb gelezen spelen zich af in het openbaar vervoer: in de trein of op het vliegveld waar mensen worden geobserveerd. Het spannendste is het verhaal over een noodlanding. Er zijn ook verrassende opsommingen, bijvoorbeeld kleine ongemakken in I’m pretty comfortable, but it could be a little more comfortable.

Ik aarzel of ik er wel over wil bloggen, want hoe bespreek je zo’n boek. Maar ik doe het toch, omdat ik vind dat er te weinig over korte verhalen geschreven wordt. Op Goodreads geef ik dit boek twee sterren: it was ok.