Ik gebruik vaak lijstjes: thuis en op mijn werk, op papier en in de computer. Die lijstjes helpen me om geen dingen te vergeten. Maar ondertussen vliegen de dingen die ik nog wil doen ook door mijn hoofd. Ik word er onrustig van. Kan dat ook anders?

In Ik heb de tijd reikt zenmonnik Paul Loomans een methode aan om van die lijstjes af te komen. Je hoeft ze niet weg te gooien, maar hij belooft dat je ze niet meer zo nodig zult hebben. In de inleiding noemt hij nog een aantal herkenbare gewoontes en ik word nieuwsgierig. Loomans introduceert het begrip tijdsurfen, dat je kunt leren door jezelf de zeven stappen van de methode aan te wennen.

Het begint met: ‘Doe één ding tegelijk en maak het af’. Tja, ik weet dat dat beter werkt, maar in de praktijk… doe ik toch vaak drie dingen door elkaar. En dan voelt dat wel echt efficiënter. Maar is dat wel zo? Misschien geeft dat juist wel dat onrustige gevoel, ook omdat stap twee dan niet echt lukt: ‘Sta stil bij wat je doet en aanvaard de handeling’. En ook de derde stap sla ik vaak over: schep witjes (ruimte) tussen je activiteiten, door niks te doen of iets waar je niet bij na hoeft te denken, zoals de planten water geven. Dat gebeurt misschien wel automatisch als je maar één ding tegelijk doet. Die ruimte is essentieel en bestaat in onze wereld steeds minder, want elk moment kan je wel opvullen met sociale media. Zelf probeer ik al heel lang om bij het wachten op de trein niks te doen, hoogstens een beetje rondkijken wat voor schoenen iedereen aan heeft vandaag.

Het centrale idee is dat je niet je hele agenda volplant, maar de taken aandachtig in je opneemt om vervolgens intuïtief te kiezen wat je als volgende gaat doen. Het is wel de kunst om dit uit te balanceren met mijn vaste weekritme, want er zijn ook dingen waar ik mezelf toe moet dwingen, zoals sporten, mediteren en afwassen. Het werkt dan het beste om die dingen op een vaste tijd te doen en dan niet na denken of mijn hoofd er wel naar staat. Toch is er dan nog genoeg tijd over waarvan niet vastligt wat ik op dat moment doe. Dan zou ik het tijdsurfen prima kunnen toepassen.

De zeven stappen van het tijdsurfen worden toegelicht in korte hoofdstukken. Het is helder geschreven met duidelijke voorbeelden. Ik heb het boek zo uit, maar wil het nog een keer lezen en dan proberen om het me echt eigen te maken, zowel thuis als op kantoor. Er staat weinig nieuws in, maar toch zijn er een heleboel rake opmerkingen die ik graag wil onthouden. En het is altijd goed om er weer aan herinnerd te worden dat dingen met aandacht doen meestal geen tijd vreet en wel meer levensvreugde geeft.