Anna O’Donnell is elf jaar en leeft al vier maanden zonder te eten. Haar eerste hostie in april 1859 was haar laatste maaltijd. Pelgrims komen van dichtbij en ver om het wonder te aanschouwen. Een commissie van wijze mannen uit het dorp besluit om te bewijzen dat het hier echt om een heilige gaat. Ze huren twee verpleegsters in om Anna dag en nacht te observeren, waarbij ze elkaar afwisselen. De ene is een non uit de buurt, de ander is de Engelse verpleegster Lib. Zij is opgeleid door Florence Nightingale tijdens de oorlog en heeft daarna in een ziekenhuis gewerkt.

Lib is vastbesloten om Anna te ontmaskeren en besluit de boel gestructureerd aan te pakken. Ze onderzoekt Anna’s kamertje grondig en houdt haar continu in de gaten. Ze is ervan overtuigd dat iemand Anna de afgelopen maanden stiekem eten heeft gegeven, maar wie zou dat kunnen zijn? De moeder of de meid misschien? En wat is de rol van de vader en van de priester? Het is echter niet makkelijk, want Lib begrijpt weinig van het Ierse katholieke geloof. Hoe kunnen die mensen zich zo laten meeslepen door die onzin? Anna lijkt nog het meest gelovig van allemaal. Ze prevelt voortdurend gebeden en het bijbeltje met bidprentjes is haar dierbaarste bezit.

In het begin moet ik wel weer even wennen aan het Engels van Emma Donoghue, dat niet makkelijk is. Bovendien zijn er deze keer Ierse woorden bij, maar die kent Lib ook niet allemaal, dus het geeft niet als ik die niet begrijp. In het begin heeft Lib geen enkel aanknopingspunt. De beschrijvingen vind ik soms wat langdradig, maar ik wil zo graag weten hoe dit zit dat ik maar door blijf lezen.

Na een paar dagen gaat het duidelijk slechter met Anna. Lib komt in aanraking met een journalist van de Irish Times en die vraagt zich hardop af of Anna nu pas echt niet meer eet, doordat ze in de gaten gehouden wordt. Deze journalist krijgt een bijzondere band met Lib, want als buitenstaander is hij de enige waar zij af en toe haar hart bij kan uitstorten, ook al beseft ze dat het niet zo handig is om dat bij een journalist te doen. Terwijl Anna zwakker wordt, probeert Lib een plan te maken om het meisje van de hongerdood te redden. Emma Donoghue is heel goed in het opbouwen van spanning, zoals ze in het adembenemende Room ook al liet zien. Ook kan ze prachtig schrijven over vervlogen tijden, zoals ik al eerder merkte bij het lezen van The sealed letter. Het laatste deel van The Wonder heb ik achter elkaar door gelezen, omdat ik echt wilde weten hoe het zou aflopen. Ik viel voor de mooie voorkant, maar ook de inhoud is de moeite waard.