In de bibliotheek sta ik bij de afdeling poëzie: een kast vol met dunne boekjes. Ik sta met een bundel van Vasalis in mijn handen als mijn oog valt op Tellen en wegen. Een aantal jaren geleden las ik de roman Waar was je nou van K. Schippers. Dat vond ik erg mooi vanwege de verstilde, surrealistische sfeer. Het verbaast me niet dat deze schrijver ook gedichten heeft gepubliceerd.

Ik blader het door en zie een gedicht van één zin die als een slang over de bladzijde kronkelt. En er is een optelsom bij, wat zou dat zijn? Ik besluit Vasalis voor later te bewaren en de gedichtenbundel van Schippers te lenen.

Deze verzen zijn als wiskunde: bij sommige zit de schoonheid in de eenvoud, andere zijn zo raadselachtig dat ik ze een paar dagen later opnieuw moet lezen om ze enigszins te begrijpen. En soms is het toch alles of niets; het spreekt me meteen aan of ik kan er niks mee. Ik wil een voorbeeld geven van allebei.

in maar ooit nu
dan ook van op na
niet om en door

(…)

Dit gedicht is wel vijf bladzijden lang en het bestaat bijna helemaal uit voorzetsels en voegwoorden. Daar vind ik dus niet veel aan. De bundel als geheel viel me daardoor wel wat tegen. Maar ik heb toch genoten van een aantal pareltjes, zoals het gedicht dat begint als volgt:

Mijn been slaapt in het hotel
iets tussen tintelen en zeuren in
een slapende elleboog
’t zweeft
terwijl je verder praat

een slapende wenkbrauw
een slapende enkel
een slapende wang

gescheiden rust
voor het hele lichaam
vermoeidheid per hand of voet

(…)