Rodaan Al Galidi

8 december 2017

Koelkastlicht – Rodaan Al Galidi

Tijdens de Nacht van de Literatuur werd Rodaan Al Galidi geïnterviewd en hij droeg gedichten voor. Ik kende hem van zijn roman Hoe ik talent voor het leven kreeg over asielzoekers, maar in zijn hart is hij een dichter en dat was goed te merken bij de voordracht. Zijn gedichtenbundel Koelkastlicht is niet te leen bij de bibliotheek, zoals zoveel bundels, want wie leest er nou poëzie… maar het is wel te koop in de boekhandel. Mijn exemplaar is van de derde druk, wat ook niet vaak voorkomt bij gedichtenbundels. Blijkbaar moet je in Nederland ook andere genres beoefenen om als dichter bekend te worden. Verder heeft Rodaan Al Galidi ervoor gekozen om dit boekje uit te breiden met een derde sectie genaamd ‘Losse gedichten die de verkoop van Koelkastlicht mede mogelijk moeten maken’.

Verder lezen

27 september 2017

De Nacht van de Literatuur

Ik heb lang uitgekeken naar zaterdag 23 september 2017. Eindelijk is het weer tijd voor de jaarlijkse Nacht van de Literatuur in Amersfoort. Vorig jaar was ik ook al even een kijkje gaan nemen, maar dit is de eerste keer dat ik de hele avond mee kan maken. Ik sla alleen het slotfeest over, wat echt een te nachtelijk tijdstip heeft voor een ochtendmens als ik. Deze keer zijn er maar liefst twaalf locaties met activiteiten, de meeste met een schrijver in de hoofdrol en lokale muzikale talenten als tussendoortje. Het begint dus met uitzoeken waar ik heen wil, wat best wel moeilijk is met zoveel klinkende namen!

Verder lezen

22 november 2016

Hoe ik talent voor het leven kreeg – Rodaan Al Galidi

Een boek over het leven in een asielzoekerscentrum zou ik zelf niet zo snel uitzoeken, maar we kregen het cadeau van een enthousiaste lezer. Hoe ik talent voor het leven kreeg was ook ooit het boek van de maand bij De wereld draait door. Dus ik begon er toch vol verwachting aan.

Rodaan Al Galidi heeft gekozen voor een hoofdpersoon die op hem lijkt, maar doordat hij niet Semmier Kariem is geeft hij zichzelf de ruimte om schrijver te blijven. Zoals vaker weet je als lezer dus niet precies wat waargebeurd is, maar ik neem aan dat het leven in een azc echt zo gaat als hier is beschreven.

Het azc is een wereld in het klein. Mensen uit allerlei landen leven dicht op elkaar. Gezinnen krijgen een eigen kamer, maar als je alleen bent dan kom je bij drie wildvreemden te slapen. Dat alleen al lijkt mij vreselijk vanwege het gesnurk… Asielzoekers mogen niet werken en vervelen zich vaak. Daarom voelt het azc als een soort gevangenis. Het is weliswaar open, maar waar kan je heen? Semmier gaat graag naar de zee. Of hij probeert eens een Nederlands meisje te versieren. Hij is een jonge man, maar zijn leven staat stil en dat steekt.

Verder lezen