Staande tussen het winkelend publiek las ik het eerste verhaal uit Superlijm, getiteld Lang zal ze leven. Daarin wordt een heerlijke verjaardag beschreven, waarop de wereld je toelacht. Het was liefde op het eerste gezicht, wat een leuk verhaal, dit boek moest ik hebben! Toen ik thuis bij het voorwoord begon moest ik daar erg om lachen. Kortom, Etgar Keret heeft een fan erbij. 

Ruben Verhasselt heeft een verzorgde vertaling uit het Hebreeuws afgeleverd. De verhalen spelen zich bijna allemaal af in Israël. Een aantal verhalen hebben te maken met het leger. Toen Keret zelf in het leger zat, begon hij met schrijven. Toch kiest hij heel diverse onderwerpen voor zijn verhalen. Er zijn hoofdpersonen van alle leeftijden, mannen en vrouwen, dom en slim, gestoord en heel normaal. Soms verschijnen er absurde wezens of surrealistische elementen in een verhaal: een kabouter, een slaapliedje waardoor de tijd vertraagt, een overleden bus. Het doet mij wel denken aan Belcampo, die ook zo’n rijke fantasie heeft.

De verhalen zijn maar een paar bladzijden lang, dus erg geschikt om af en toe tussendoor eentje te lezen. Er zijn verhalen bij die ik onbegrijpelijk of saai vind en soms erger ik me zelfs… maar ook die zijn na een paar bladzijden afgelopen. Gelukkig hoef je er nooit veel achter elkaar te lezen om aan te belanden bij een leuk, grappig of geniaal verhaal. Het voelt dan echt als een traktatie en vaak bezorgt het me een glimlach. Deze bundel heeft me veel plezier bezorgd.