In 1992 krijgt een wiskundeprofessor in Japan zijn tiende huishoudster. Blijkbaar is hij geen makkelijke klant. Deze huishoudster heeft inmiddels tien jaar ervaring, dus ze gaat er met zelfvertrouwen op af. Haar nieuwe opdrachtgever is de schoonzus van de professor. Die legt uit wat de situatie is: na een auto-ongeluk in 1975 is het geheugen van de professor aangetast. Alles tot dan toe weet hij nog, maar sindsdien kan hij zich niet meer dan 80 minuten herinneren. De huishoudster zal zich dus elke werkdag opnieuw aan hem moeten voorstellen.

De professor begroet zijn nieuwe huishoudster met ‘Wat is uw schoenmaat’? Om vervolgens uit te weiden over de mooie eigenschappen van het getal dat ze noemt. Ze besluit om interesse te tonen en de professor blijkt heel goed te kunnen uitleggen. Hij is gespecialiseerd in de wiskunde van de hele getallen en is dol op priemgetallen. Hij brengt zijn dagen door met het oplossen van wiskundige vraagstukken waar een geldbedrag mee te verdienen valt. Daarbij maakt hij aantekeningen om zijn falende geheugen te compenseren. Ook heeft hij de gewoonte om briefjes aan zijn kostuum te spelden. Er komt ook een briefje bij met ‘nieuwe huishoudster’, waar hij een portretje bij tekent.

Als de professor hoort dat de huishoudster een zoon van tien heeft, staat hij erop dat ze die meeneemt, want een kind moet niet steeds alleen thuis zijn. Volgens de officiële regels mag het niet, maar ze neemt hem toch mee. De professor is heel geïnteresseerd en geeft het kind de bijnaam Wortel, want hij heeft een plat hoofd, wat hem doet denken aan het wiskundige wortelteken. De professor helpt Wortel bij zijn huiswerk, terwijl zijn moeder schoonmaakt en kookt. Zo ontstaat een bijzondere vriendschap.

De wiskunde waar de professor graag over vertelt blijft eenvoudig. Ze kunnen ook gerust nog eens vragen om uitleg, want hij weet toch niet meer dat hij het de vorige dag al eens heeft verteld. De huishoudster ziet de schoonheid van de wiskundige principes. Jammer is dat de opsomming van priemgetallen onder de 100 niet helemaal klopt, maar verder heeft Yoko Ogawa de wiskunde mooi verwerkt in dit fijne verhaal. Elbrich Fennema heeft het soepel vertaald uit het Japans. Ik raak wel even in de war als ze het over factoren heeft in plaats van echte delers. Daarna kom ik gelukkig geen foutjes meer tegen, wel wat onwaarschijnlijke gebeurtenissen, maar de kans daarop is niet 0, dus ik ga er maar in mee.

Een andere gedeelde hobby van Wortel en de professor is het honkbal. Ze luisteren samen naar wedstrijden op de radio. Op een dag neemt de huishoudster ze allebei mee naar een heus stadion. Het is nogal enerverend voor de professor, maar ze genieten allemaal volop. Zowel over wiskunde als over honkbal worden wat details gegeven, maar dat duurt nooit te lang voor wie die onderwerpen niet zo interessant vindt. De huishoudster en de professor is heerlijk om te lezen.

Lees ook wat Jeanine van de wiskundemeisjes over dit boek schreef.