Marthe is met pensioen. Ze heeft veel meer contact met dieren dan met mensen. Op een dag wil ze een langpootmug redden en daarbij valt ze van de trap. Dat wordt haar fataal. De postbode slaat alarm. Agenten gaan het huis binnen en proberen te achterhalen of er nog nabestaanden zijn. De novelle Rimpeling gaat over wat er in de volgende dagen gebeurt, maar de alwetende verteller kijkt ook terug op Marthes leven.

De vogels en de muizen zouden meer kunnen vertellen, maar de mensen die het huis van de overledene betreden hebben geen aandacht voor ze. En al helemaal niet op de manier waarop Marthe ze liefdevol verzorgde. Ze was doktersassistente en na haar pensioen richtte ze zich helemaal op dieren. Een bevriende dierenarts bracht haar gewonde duiven om weer op te lapppen. Bij de teksten in het boek staan tekeningetjes van dieren, vooral insecten. Voor Marthe was elk dier de moeite waard. ‘Ik help je wel,’ zei ze dan.

Bibi Dumon Tak beschrijft de eenvoudige details, de voorwerpen in het huis die een heel levensverhaal vertellen. De sfeer is weemoedig. Zou Marthe zich eenzaam hebben gevoeld of waren de dieren genoeg voor haar? Ze was soms wel bang, een angst die ze had meegenomen uit haar jeugd, toen een jongen zomaar aan haar zat bij de brug op weg naar school. Marthe heeft zo haar manieren om daarmee om te gaan.

Na haar overlijden zijn de voorwerpen die haar zo dierbaar waren niks meer waard. Alleen het huis zelf kan nog wat opbrengen. Via haar testament laat Marthe het na aan een goed doel dat zich richt op dierenrechten, helemaal in lijn met hoe ze haar leven leidde. Een eenvoudig leven, waarin ze toch voor een heleboel wezens iets heeft betekend. Ik vind dit een prachtig boek.