Als je een leesdip hebt, dan is dit het boek voor jou. Eva Eikhout schrijft namelijk lekker vlot, wat past bij een twintiger die vol in het leven staat en wel van een feestje houdt. Wat haar stukjes extra boeiend maakt, is dat ze heel open is over waar ze allemaal tegenaan loopt als mens met een ander lichaam dan gemiddeld. Eva heeft namelijk erg korte armen en benen: ze heeft geen ellebogen, geen volgroeide handen, geen knieën. Lopen kan wel, maar de elektrische rolstoel is handig voor grotere afstanden en plekken waar veel mensen zijn, zoals concerten en festivals. Dan kan ze ook mooi boven iedereen uit kijken in plaats van alleen maar billen voor haar neus te hebben.

Eva blikt ook terug op haar jeugd in een liefdevol gezin in Groesbeek (bij Nijmegen), met haar ouders en twee zusjes. Ze heeft heel wat rondgereden op haar stepje. Maar toen ze naar de middelbare school ging, moest zij met de taxi, terwijl haar klasgenoten onderweg op de fiets van alles beleefden. Nu rijdt Eva zelf rond in haar aangepaste bus en dat geeft haar vrijheid. Ze vraagt de lezer: moet je je voorstellen dat je niet kunt fietsen en niet kunt autorijden en ook niet zo makkelijk zelf met het openbaar vervoer gaan, hoe ver kom je dan nog?

Zelfstandig naar de wc gaan vraagt wat aanpassingen, waar Eva zeer open over schrijft, zonder dat het plat wordt. Voor douchen, aankleden en haar haar doen heeft ze hulpverleners nodig, die ze zelf inhuurt met haar pgb. Hoe frustrerend is het dan als Eva elke twee jaar weer een hele stapel papieren moet invullen om aan te tonen dat ze nog steeds hulp nodig heeft. En dan werken de instanties echt niet mee, waardoor ze soms maanden moet wachten tot ze haar hulpverleners eindelijk kan betalen. Ik word er kwaad van, dat moet toch eenvoudiger kunnen!

In 2018 deed Eva mee met de BNN Talent Academy, waardoor ze een aantal programma’s mocht presenteren. Ik kijk er wat van terug en zie een sprankelende en innemende beginnende presentator. In haar vrije tijd feest Eva erop los met haar vele vrienden. Om mee te gaan met een reis voor jongeren met een beperking, moest Eva wel even een drempel over, maar inmiddels is de jaarlijkse skivakantie vaste prik. En dan de liefde… ook daar is Eva heel open over. Ze vertelt hoe ze verschillende leuke jongens leert kennen en hoe uiteindelijk Joost in beeld komt, waar ze nog steeds mee is.

De balans in Dit is geen boek van een meisje zonder armen en benen is goed: de vervelende emoties worden duidelijk gemaakt, maar er is vooral veel lol. Wat een lekker boek en wat een leuk mens!

Lees ook wat Leesdame over dit boek schreef.