Als meisje spreekt Dahlia met haar twee hartsvriendinnen Mona en Zaina af om later alledrie op dezelfde dag te gaan trouwen. Dat verklaart meteen de titel van The pact we made. Maar nu is Dahlia bijna dertig en woont ze nog steeds bij haar ouders, ook al blijft haar moeder ontmoetingen met potentiële huwelijkskandidaten plannen. Mona en Zaina hebben ondertussen wel echtgenoten gekregen. Waarom wijst Dahlia dan iedereen af? Ligt het aan dat ze als tiener werd misbruikt door een mannelijk familielid of is het omdat ze eigenlijk, diep van binnen, een ander leven wil?

Layla AlAmmar is geboren in Koeweit en woont nu in Groot-Brittannië. Ze houdt er duidelijk rekening mee dat veel van haar lezers Europees zijn, door de manier waarop ze Dahlia over haar geboorteland laat denken. Aan de andere kant laat ze af en toe wel een Arabisch woord staan en het lukt me niet altijd om de betekenis daarvan op te zoeken.

Koeweit lijkt zo op het eerste gezicht een modern land, waar rijke mensen genieten van de hedendaagse mogelijkheden. Het is vaak warm en zonnig, behalve als er een zandstorm raast. Dahlia’s familie is islamitisch, maar ze hoeft geen hoofddoek te dragen. Met haar vriendinnen gaat ze er graag op uit met de auto om ergens wat te drinken. Dahlia heeft een goede baan bij een financieel bedrijf. Als ze belt met klanten, maakt ze tekeningetjes. In haar vrije tijd tekent ze beroemde schilderijen na en geeft er haar eigen draai aan. Langzaam maar zeker beseft Dahlia dat ze hier meer mee zou willen. Om er haar werk van te maken, zou ze in het buitenland een opleiding kunnen volgen, bijvoorbeeld in grafisch ontwerp. Maar haar ouders zullen hier nooit mee instemmen, dus het zou een breuk met haar familie betekenen.

In het begin raak ik soms in de war van de wisselingen tussen het verhaal in het heden en terugblikken op Dahlia’s jeugd en recentere herinneringen. De beschrijvingen van Dahlia’s tekeningen zijn mooi gevonden, vol symboliek. Maar ik heb niet zo’n zin om me te verdiepen in deze kunstenaars en begrijp deze gedeeltes daarom niet zo goed. Alleen het schilderij dat steeds terugkomt, heb ik opgezocht. Er staat een man op die op een vleermuis vliegt. Hij zoekt naar vrijheid, net als Dahlia.

Tegen het einde van het boek wordt het steeds spannender, als Dahlia overweegt om stiekem naar het buitenland te gaan. Zal ze het durven? Ze weet dat haar moeder het zwaar te verduren zal krijgen, want er zal geroddeld worden. Het einde is enigszins open, maar het verhaal is verteld. Jonge Koeweiti’s zitten nog steeds in een conservatieve cultuur, hoe modern het er van de buitenkant ook uitziet.