Laatst vond ik op de jongerenafdeling van de bibliotheek Mislukt. De eerste bladzijde las lekker, dus deze ging mee. Ik verwachtte een eenvoudig feelgood-verhaal, maar het bleek meer te zijn.

Loïs zit op de kunstacademie en heeft niet veel vrienden. Giel is één van de weinigen die met haar omgaat. Ze is al jaren stiekem verliefd op hem. Nu Loïs onverwacht eerder uit haar kamer moet, biedt Giel aan om bij hem te logeren tot ze wat anders heeft. Ze hebben het gezellig en uiteindelijk bloeit de liefde op.

Loïs vindt een nieuwe kamer bij een oude mevrouw. Het lijkt wel of er jaren niemand boven is geweest in dat oude huis aan de gracht. De vrouw wil per se daar blijven wonen en heeft Loïs nodig om boodschappen te doen en kleine klusjes. ’s Nachts hoort Loïs iemand piano spelen. Op een dag gaat ze zelf stiekem achter de piano zitten en ze speelt ineens een heel stuk, terwijl ze nooit les heeft gehad. Hoe kan dat?

Loïs vindt het doodeng om iets met Giel te krijgen. Haar onzekerheid komt door een geheim waarover Iris Boter af en toe een hint geeft. Ik vind het iets te lang duren voordat eindelijk duidelijk wordt wat het is. ‘Ben je misschien een kerel?’ merkt Giel op, maar dat is het ook niet. Als Loïs dan eindelijk aan hem laat zien wat er is, krijgt het verhaal een wending die ik totaal niet had verwacht. Ik vind het fantastisch en erg goed uitgewerkt, maar wil het niet verklappen… en ik raad je daarom aan om de achterkant niet vooraf te lezen.

Het verhaal krijgt meer diepgang dan de gemiddelde feelgood-roman. Er is een prachtige scène met een oudere man die Loïs begrijpt en wijze inzichten deelt. Ik verwachtte wel dat hij tegen het einde nog eens terug zou komen. De manier waarop dat gebeurt vind ik net niet overtuigend, maar het is wel een mooi slot. Mislukt is een heerlijk boek om helemaal in weg te kruipen. Het laat je misschien wel anders kijken naar gebeurtenissen en keuzes in je eigen leven.

Lees ook wat Antoinette over dit boek schreef.