‘Als ik de baas zou zijn van het journaal, dan werd het hele nieuws een heel stuk positiever,’ zongen we vroeger mee met Kinderen voor kinderen. Vaak word ik een beetje moedeloos bij het koppen snellen. Wat een ellende is er in de wereld. De mooie dingen halen het nieuws meestal niet. Maar ze gebeuren wel. Franka Hummels en Karin Sitalsing besloten om die verhalen op te schrijven.

In twaalf hoofdstukken worden actievelingen in het zonnetje gezet die iets moois doen voor een ander of voor de wereld. Sommige zijn echt ontroerend, zoals het verhaal van de ouders van Pim, die overleed na een aanrijding met een vrachtwagen. De ouders besloten om de chauffeur bij hun thuis uit te nodigen en niet te veroordelen, want het was immers een ongeluk. Waar anderen haat zouden koesteren, kiezen zij ervoor om hem ook als slachtoffer te zien.

De jongste hoofdpersoon is veertien en bestiert in het weekend een school waarin tieners bijles geven aan kinderen. De oudste is een vrouw die na de oorlog met de nek aangekeken werd als dochter van een NSB’er. Nu zet ze zich in voor kinderen in het IS-kalifaat. Het mafste verhaal gaat over Aaf die snorkelt in de Leidse grachten en daar rommel opruimt, maar ook aan kinderen laat zien wat er allemaal leeft.

Franka en Karin hebben het allemaal opgeschreven in klare taal:

Hij achterhaalde, voor zo ver mogelijk, waar de jongens die op het Ereveld begraven lagen woonden toen ze in dienst gingen. Keerde bevolkingsregisters binnenstebuiten. Keek naar rekruteringslijsten. Vroeg hemden van lijven. Vrat dossiers. Leerde alle routes van kastjes naar muren uit het zijn hoofd. Telde alles bij elkaar op, analyseerde, dacht na, zocht overal verbanden en vond ze daarom soms ook.

Af en toe schemert er wat humor doorheen:

De lunchroom is gevestigd in het winkelcentrum van Vollenhove, een enigszins aftandse flatwijk in Zeist. De bezoekers hebben doorgaans geen Macbook bij zich, en de stoelen scoren hoger op zitcomfort dan op vintage-originaliteit. In Samen in Zeist is geen plek voor hipsterfratsen.

Wat is nu de overeenkomst tussen deze verhalen? De mensen ondernemen actie vanuit hun hart: uit liefde voor hun kind, vanwege eigen ervaringen of vanuit hun grootste passie doen ze iets wat bijzonder mooi uitpakt voor anderen. Het wordt hun levenswerk. Ze merken vaak op: ‘Dat doe je toch gewoon,’ om daarna pas te beseffen dat het eigenlijk best bijzonder is, omdat anderen het anders aanpakken of gewoonweg niet op dat idee gekomen zijn. Deze mensen deden het wel en het werkt vaak aanstekelijk. Anderen gaan meedoen, het breidt zich uit. De voetbalclub voor kinderen met een beperking heeft 135 leden. Nederlandse vissers zijn kampioen in rommel uit de oceaan halen.

En dan nu het goede nieuws eindigt met een hoofdstuk vol tips voor wie zelf aan de slag wil of zich wil aansluiten bij een bestaande club mensen. Het belangrijkste is: doe wat je plezier of voldoening geeft en wees niet bang om iets te doen wat misschien vreemd is in de ogen van anderen.

Met dank aan uitgeverij Atlas Contact voor het recensie-exemplaar.