In de week na Kerst is Britt op Terschelling met haar nieuwe vriend Martijn. Het eerste deel van Panorama West wordt vanuit haar verteld. Ze maken een avondwandeling en de sfeer is niet zo goed. Ik vind die Martijn een eikel, zo stom als hij tegen z’n vriendin doet. Britt ergert zich ook, omdat Martijn zo vaak over zijn vorige vriendin Francis praat. Met haar was hij ook op Terschelling. Maar Britt weet nog steeds niet hoe het kwam dat Francis niet levend terug naar de wal is gegaan.

Na vijfentwintig bladzijden begint deel twee en verspringt het perspectief naar Martijn. Dit middendeel is het langste. Aan het einde volgt nog een kort derde deel, waarin de wandeling van Martijn en Britt vanuit hem wordt verteld. In het middendeel vertelt Martijn hoe hij drie jaar geleden met Francis naar Terschelling ging om daar een week met haar familie door te brengen. Hij verheugt zich op veel tijd met zijn tweetjes, maar dat pakt anders uit. Ze moeten een huisje delen met de oudere zus van Francis en haar man en zoontje van vijf. In huisje ernaast zitten de ouders van Francis en in het andere huisje haar jongere zus met man en tweeling. De familie zit op elkaars lip, al zijn de ouders wel steeds de hort op, terwijl zij deze week in Panorama West juist hadden bedacht om veel tijd met elkaar door te brengen.

Het komt erop neer dat de middelste generatie de week al drinkend doorbrengt. Bijna elke ochtend wordt Martijn wakker met een kater. Blijkbaar is dat de enige manier om het nog een beetje uit te houden met elkaar. De karakters van de drie zussen worden mooi neergezet. Ze zijn heel verschillend, maar ze zijn ook zusjes. Ze kunnen zo omslaan van chagrijnig schelden naar keihard lachen. Martijn heeft geen broers of zussen en kijkt verwonderd hoe dat gaat. De week verloopt anders dan hij had verwacht, maar hij probeert er toch maar het beste van te maken. Er zijn best wel gezellige momenten bij. Maar hij probeert ook om nu eindelijk eens wat meer van Francis verleden te weten te komen. Ze is daar niet zo open over, maar hij weet dat er dingen zijn gebeurd die hem zouden helpen haar te begrijpen. De drank helpt en na het uitgaan vertelt ze waarom ze twaalf jaar geleden had gezworen om nooit meer terug te komen op Terschelling.

Dat het noodlottig afloopt is bekend vanaf het begin en dat geeft reden om door te lezen. Toch is het vooral de schrijfstijl van Wanda Bommer die ervoor zorgt dat ik steeds maar door wil lezen. Ze gebruikt veel dialogen en de gebeurtenissen wisselen elkaar snel af. Ze geeft af en toe korte mooie beschrijvingen van de natuur op het eiland. Binnen een paar dagen heb ik het uit en weet ik hoe Francis is overleden. Bovendien is mijn beeld van Martijn omgeslagen. Hij is best een leuke vent, al gedraagt hij zich tegen Britt wel horkerig. In het derde deel hoop ik te lezen hoe het afloopt met zijn relatie met Britt. Jammer genoeg eindigt het nog iets eerder dan Britts verhaal. Dat is het enige minpuntje van dit boek: dat er alsnog een enigszins open einde is. Maar verder is dit het ideale boek om te lezen in de kerstvakantie.

Lees ook wat Tessa over dit boek schreef.