Vaak vind ik het tweede deel in een trilogie wat lastiger door te komen, maar Het levende labyrint zet ik vol vertrouwen op mijn e-reader om tijdens onze vakantie te lezen. Het eerste deel van De verborgen universiteit vond ik geweldig, dus dit lijkt me het ideale vakantieleesvoer. De dag voor we in de trein stappen maak ik vast een begin. Na de kerstvakantie gaat Alexa terug naar de Untraceable University in Londen voor een tweede semester waarin ze haar reguliere studie combineert met vakken over magie. Het vorige semester heeft ze ontdekt dat haar vader magus was en zij die magische eigenschappen heeft geërfd. Helaas is haar vader overleden vlak nadat zij geboren is. Alexa wil alles weten over haar vader en gaat op zoek naar meer informatie. Zijn dood blijkt omgeven met mysteries en Alexa’s zoektocht wordt heel spannend.

Natalie Koch heeft het allemaal weer prachtig in elkaar geknutseld. Alles is zo goed overdacht. Alexa heeft er moeite mee dat magi regelmatig moeten liegen tegen non-magi, omdat die niet mogen weten dat de magische wereld bestaat. Er zijn ook magi die vinden dat de buitenwereld best van hun bestaan mag weten, maar de meesten vinden dat het geheim moet blijven. In colleges filosofie komt ethiek vaak aan de orde. Hoe ver mag je gaan? Waarom is bepaalde magie verboden door het genootschap? Ook komt Alexa in aanraking met mensen die ze misschien niet kan vertrouwen. Ze ontdekt veel en deelt dat met huisgenoot Sander, maar verder heeft ze nog steeds geen vriendinnen gemaakt. Ze heeft wel contact met een paar docenten, maar ja, daar ga je ook niet zomaar alles aan vertellen. Bovendien is ze door bepaalde personen gewaarschuwd dat ze zich niet zo moet bezighouden met het verleden. Moet de waarheid boven tafel komen? Wat zijn de consequenties daarvan? Het is ontzettend spannend en ik lees gauw door, ook al denk ik vaak zoals Alexa’s docenten: ‘Doe het niet, ga studeren en wroet niet zo in het verleden!’ maar ondertussen ben ik net zo nieuwsgierig als Alexa zelf.

Alexa vindt het dagboek van Eleanor, de tweelingzus van haar vader. Dat dagboek is in precies dezelfde stijl geschreven als de rest van het boek, behalve dan dat het in de ik-vorm staat. Ik vind dit het enige minpuntje van het boek, al zou je het goed kunnen praten door te beargumenteren dat Alexa erg op Eleanor lijkt. Eleanor beschrijft hoe de laatste maanden van haar leven en dat van haar broer Richard eruitzag, wat erg belangrijk is voor Alexa, omdat zij toen ter wereld kwam. Ze leest hoe Richard reageerde op het nieuws dat hij vader zou worden.

Natalie Koch heeft haar vak musicologie ook mooi verweven in dit verhaal, dat ze netjes afrondt, ook al gaat het hier om het middendeel. Aan het einde is er een ontknoping, die zo lekker voelt als de slotnoot van een muziekstuk, de oplossing. Maar de laatste zin is een cliffhanger die ervoor zorgt dat ik alweer uitkijk naar het derde deel. Gelukkig is dat dit jaar uitgekomen en kan ik het lezen wanneer ik wil, misschien wel tijdens een volgende vakantie.