Na de uitvaartdienst van een naaste rijdt de hoofdpersoon van The ocean at the end of the lane met de auto langs het huis waar hij als kind woonde. Automatisch loopt hij het pad af dat de wildernis in loopt. Jeugdherinneringen komen ineens boven als hij aan de rand van een vijver zit. Een oude vrouw komt uit de boerderij die ernaast staat: dat moet mevrouw Hempstock zijn, de moeder van Lettie. Die wilde wel met het jongetje spelen, ook al was zij elf jaar en hij zeven.

De hoofdpersoon was een jongetje zonder vriendjes, dat erg van boeken hield. Hij verloor zichzelf graag in een fantasiewereld. Neil Gaiman laat mij hetzelfde beleven: ik ga helemaal op in zijn fantasiewereld, ik voel de verwondering en de angst van de hoofdpersoon. Want Lettie blijkt geen gewoon meisje te zijn. Bij haar thuis voelt het jongetje zich erg op z’n gemak; hij wordt er uitstekend verzorgd en het eten is er perfect. Thuis heeft hij echter te lijden onder een kindermeisje, de zoveelste. Deze heet Ursula. Hij mag haar niet, maar waarom?

Lettie neemt hem aan de hand en ze belanden in een andere wereld. Ursula blijkt een kwade kracht te zijn. Er volgt een spannend avontuur waarin Lettie met haar moeder en oma probeert om Ursula te verslaan. Het verhaal doet me sterk denken aan De kronieken van Narnia; dit is ook één van de favoriete series van de hoofdpersoon.

Het taalgebruik is grappig en beeldend, bijvoorbeeld als het over pannenkoeken gaat: ‘We sat at the kitchen table and wolfed them up.’ Daarom denk ik dat het wel een meerwaarde is om dit boek in het Engels te lezen, al heb ik gehoord dat de vertaling De oceaan aan het einde van het pad ook prima is.

Je zou het ook kunnen vergelijken met Harry Potter of de boeken van Tolkien. Het mooie van dit soort boeken is dat ze geschikt zijn voor zowel kinderen als volwassenen. In dit boek vertelt de hoofdpersoon:

I liked myths. They weren’t adult stories and they weren’t children’s stories. They were better than that. They just were.

Er zijn meer filosofische gedachten over volwassenen en kinderen, door de volwassen man die zich zijn jeugd herinnert:

Adults follow paths. Children explore. Adults are content to walk the same way, hundreds of times, or thousands; perhaps it never occurs to adults to step off the paths, to creep beneath rhododendrons, to find the spaces between fences.

Maar er gebeurt ook iets met het jongetje als hij in de andere wereld is: hij heeft meer inzicht in dingen en hij gedraagt zich heel dapper. Het is een heerlijke leeservaring en daarom zou ik graag meer fantasieverhalen lezen. Tips zijn welkom!

Op zondagavond 10 januari twitteren we over dit boek met @leestweeps. Doe je ook mee? Op twitterleesclub.nl staat hoe het precies werkt.