Elke ochtend staat Alice op als ze de geur van koffie ruikt, die haar man Jules stipt om acht uur zet voor het ontbijt. Deze morgen heeft het gesneeuwd. Als Alice beneden komt zit Jules op de bank. Ze gaat naast hem zitten om naar de sneeuw te kijken. Pas na enkele ogenblikken merkt ze dat haar man niet reageert, ze schudt aan zijn arm, schreeuwt ‘Jules!’ maar het is gebeurd, hij is dood.

Alice besluit om haar zoon nog niet te bellen en ook de dokter niet. Dan zou er immers een heel circus beginnen met een uitvaartondernemer, terwijl ze nog dingen met Jules te bespreken heeft. Dus ze gaat naast hem zitten op de bank en vertelt dingen die ze nog nooit eerder heeft gezegd. Tegelijkertijd maakt ze al plannen om dingen te doen die ze van Jules nooit mocht, zoals in haar leunstoel eten in plaats van aan tafel.

Ze zou er aan moeten wennen dat ze nooit meer zijn mening hoefde te vragen. Ze zou voortaan doen wat ze wilde. Die gedachte stuwde opnieuw de tranen naar haar ogen.

Maar om tien uur komt buurjongen David schaken, moet ze die afbellen? Net als ze dat wil doen, gaat de telefoon en komt de moeder van David met de vraag of hij wat eerder kan komen. Dat moet dan maar. David is autistisch en blijft heel koel.

‘Meneer Jules is weg. Dit is de buitenkant van meneer Jules,’ zei hij.

De Vlaamse schrijver Diane Broeckhoven heeft me op de eerste bladzijde al in haar greep, ze schrijft prachtig. De personages spreken erg tot mijn verbeelding.

De tweede novelle in dit boekje gaat ook over Alice. In vier hoofdstukken wordt beschreven dat ze op reis gaat na de dood van Jules. Ze neemt bijvoorbeeld de trein naar Parijs, om daar een middag herinneringen op te halen. Met de Thalys ben je er immers zo. Maar op Gare du Nord is het ontzettend druk, de kaartjesautomaat is een raadsel voor Alice en de rij voor het loket is ontzettend lang. Het gevolg is dat Alice de hele middag op het station doorbrengt. Dat klinkt misschien een beetje zielig, maar als je het boek leest komt dat helemaal niet zo over. Alice is juist iemand die haar grenzen weet te stellen, op haar manier. Als ze met haar zus aan zee is en ze wil naar huis, dan gaat ze weg. En als een vriendin haar meevraagt naar Benidorm, dan zegt ze gewoon dat dat niets voor haar is. Ze is oud geworden en reist liever in haar dromen. Het mooiste is hoe Diane Broeckhoven dit allemaal beschreven heeft. Ik begrijp Alice volledig en heb erg genoten van deze mooie verhalen.

Dit boek werd getipt door Annelies, die eerst Reiskoorts en daarna De buitenkant van meneer Jules las. Jannie heeft er ook over geschreven: klik hier en hier.