Vanaf de eerste bladzijde werd ik meegesleept door het verhaal van Kim. Als ze elf jaar is, verhuist ze met haar moeder van Hongkong naar New York. Op haar oude school is iedereen jaloers dat ze naar zo’n mooi land verhuist, maar in de praktijk valt het erg tegen. Kims tante Paula heeft een woning geregeld in een wijk die op de nominatie staat gesloopt te worden. De verwarming doet het niet. Kim en haar moeder hebben alleen maar dunne kleding meegenomen uit Hongkong, terwijl de winter eraan komt. Tante Paula belooft uit te kijken naar iets anders, maar daar komt niets van terecht. Om in hun onderhoud te voorzien moet Kims moeder werken in de kledingfabriek van tante Paula. Ze spreekt geen Engels en moet schulden afbetalen, daardoor heeft ze geen keus. Om het werk af te krijgen moet Kim na school ook in de fabriek werken. De omstandigheden zijn erbarmelijk: de fabriek is erg stoffig en het is er bloedheet. Kim en haar moeder mogen pas naar huis als het werk af is en dat is altijd na negen uur ’s avonds.

In het begin heeft Kim veel moeite met Engels. Dat wordt in het boek weergegeven door woorden schuin te drukken, bijvoorbeeld als Kim een gesprek heeft over naar welke middelbare school ze zal gaan:

Weet je, Kimberly, het punt is dat ik me zorgen maak over hoe het je zal vergaan als je naar een school gaat die niet beschikt over voldoende fossiele tijden om een leerling met jouw kapperse tijden vooruit te helpen.

Vertaler Jeannet Dekker heeft zich er goed uit gered. Wel had ik vooral in het begin de neiging om bepaalde dingen terug te vertalen naar het Engels. Over Too much happiness schreef ik dat ik misschien liever de vertaling had gelezen, maar als ik nog eens een boek van Jean Kwok lees, zal ik voor de Engelse versie kiezen.

Zoals je in het citaat ziet, is het spannend naar welke school Kim zal gaan. Haar Engels is nog niet zo goed, maar ze blinkt uit in exacte vakken. Daardoor lukt het haar om een volledige beurs te krijgen voor een prestigieuze middelbare school. Daar valt ze wel op door haar goedkope kleding en zelfgemaakte ondergoed. Annette, die ze nog van de basisschool kent, blijft haar enige vriendin. Maar ze valt ook op door haar uitzonderlijke prestaties, ondanks dat ze haar huiswerk tussendoor, in de metro en ’s avonds laat moet maken vanwege het werk in de fabriek. Nu ik erop terugkijk vind ik het moeilijk te geloven dat ze dit allemaal voor elkaar krijgt. Ik kan mij weleens ergeren aan het beeld van slimme bèta’s dat alles ze zo komt aanwaaien, terwijl de slimste bèta’s juist het hardste werken. Maar tijdens het lezen van dit boek heb ik daar niet zo’n last van.

Kim flikt het allemaal en dat geeft hoop op een happy end. Ik vlieg door het boek heen, omdat ik zo graag wil dat het goed met haar afloopt: dat ze aan de universiteit zal gaan studeren en een leuke baan zal krijgen. Dat ze eindelijk vrije tijd zal hebben om vrienden te maken en leuke dingen te doen. Dat ze voor haar moeder kan zorgen en dat ze nooit meer in de fabriek hoeven te werken. Dat in de proloog en op de achterflap de suggestie wordt gewekt dat het ook weleens anders zou kunnen aflopen, doet daar niets aan af. Jean Kwok heeft met Bijna thuis een pakkend debuut geschreven en ik wil zeker meer van haar lezen.