Dit boek kwam uit in 1969 en daarmee is het inmiddels een klassieker. Het eerste hoofdstuk is een inleiding over waarom hij (de hoofdpersoon, niet Vonnegut) het boek wilde schrijven, bij 2 begint het pas ‘echt’. Ik vond het in het begin vooral een heel erg vreemd boek. En eerlijk gezegd blijft het vreemd tot het einde.

Billy reist in de tijd, doordat hij ontvoerd is door buitenaardse wezens van de planeet Tralfamadore. De aliens zien vier dimensies, dus tijd is voor hen geen chronologische zaak, maar ze kunnen alle momenten overzien. Daarom zijn ze niet bang voor de dood en kiezen ze ervoor om hun blik soms op vervelende maar vooral ook naar mooie momenten te richten. Dat vind ik wel een mooie filosofie.

Billy reist in de tijd en daardoor wisselt het verhaal voortdurend tussen de Tweede Wereldoorlog en de jaren ’50 en ’60. De stukken over de oorlog vond ik niet zo boeiend. Het idee dat er elk moment weer iets over Tralfamadore kan komen zorgde ervoor dat ik toch door bleef lezen. Jammer voor mij: het boek ging grotendeels over de oorlog.

Het wordt allemaal heel droog verteld. Billy weet toch al wat er gaat gebeuren en hij is daardoor niet bang. Gedachten en emoties worden niet verteld, waardoor ik mij totaal niet kon inleven in Billy. Ook zit er geen spanningsboog in het verhaal, omdat het allemaal door elkaar wordt verteld. Dat past natuurlijk wel bij het tijdreizen en het overzien van alle tijdstippen.

Volgens veel lezers is dit een geniaal humoristisch boek, maar de meeste humor heb ik gemist of niet begrepen. Dat komt wellicht deels door het Engels, maar vooral omdat mijn gevoel voor humor anders is. En dan blijft er helaas een behoorlijk saai verhaal over. Smaken verschillen, vooral als het om humor gaat. So it goes.