Herta Müller kreeg in 2009 de Nobelprijs voor de Literatuur, omdat zij ‘met poëtische verdichting en prozaïsche zakelijkheid het landschap van de ontheemden optekent.’ Deze beschrijving past ook goed bij Barrevoetse februari, een bundel verhalen die zich op het platteland van Roemenië afspelen, het geboorteland van de schrijfster.

De stijl is bijzonder, met zeer korte zinnen. Vaak zijn zinnen in stukken gehakt in kleinere zinnen, zodat veel zinnen met ‘En’ beginnen. Er worden veel chiasmes gebruikt: ‘Hij had een lip en tanden had hij.’ Ook zitten er veel beeldspraak en moeilijke woorden in. Dat vond ik niet zo passen bij het verhaal waarin een kind de hoofdpersoon was. Ook voelde het niet logisch dat de diverse hoofdpersonen allemaal hetzelfde taalgebruik hebben, wat toch opvalt bij zo’n bijzondere stijl. 

Net als Vrije val van Saskia de Coster is dit geen makkelijk leesbaar boek. Het verschil is dat ik bij Saskia de Coster veel beschrijvingen lees die ik prachtig vind, terwijl ik de metaforen van Herta Müller gewoonweg niet begrijp. Daarom is het me niet gelukt om dit boek uit te lezen. Het is net als met een muziekstuk of een schilderij: het raakt de ene persoon diep, terwijl een ander er niets mee heeft. Ik ben dan ook zeer benieuwd naar de andere blogs over dit boek, die je hier kunt lezen.