Thomas Rosenboom schrijft: ‘ Ik heb Duel met paard in één adem uitgelezen.’ Qua thema en sfeer doet het boek inderdaad denken aan Publieke werken van Rosenboom, wat ik pittig maar erg mooi vond. De verhalen spelen rond dezelfde tijd en zijn allebei gebaseerd op waar gebeurde geschiedenissen.

Het is 1904 en in Berlijn schijnt er een paard te zijn dat kan rekenen. Zijn eigenaar Von Osten geeft hem sommen op, waarna paard Hans het antwoord geeft door met zijn hoef te tikken. Elke zondag demonstreert Von Osten dit op de binnenplaats van het gebouw waar hij woont. Von Osten is alleenstaand en zijn buurvrouw Frau Piehl zet koffie en kookt voor hem. De geluiden van de rekentrainingen op de binnenplaats geven ritme aan haar dag.  Op een zondag komt de Italiaanse schilder Emilio Rendich naar de demonstratie kijken. Hij is erg onder de indruk. Via hem komt het zover dat een commissie van geleerden het paard onderzoekt en een rapport schrijft over hun bevindingen. Voor Von Osten is dat erg belangrijk, want het zal eindelijk erkenning betekenen.

Het boek bestaat uit 25 hoofdstukken. In het begin vond ik het lastig om in het verhaal te komen. Ik vond het een beetje saai. Misschien kwam dat doordat het perspectief snel wisselt tussen Von Osten, Rendich en Frau Piehl. Pas in hoofdstuk 16 gaat het over de jeugd van Von Osten, wat een gekke sprong in het verhaal geeft. Dit had volgens mij beter in het begin geplaatst kunnen worden, want het verklaart veel. Het zou dan ook makkelijker zijn geweest om meteen mee te leven met Von Osten, omdat je de hoofdpersoon dan beter kent. De rol van Frau Piehl vind ik erg goed gekozen. Zij wordt meteen in het begin geïntroduceerd, maar komt daarna pas in hoofdstuk 17 en nog een hoofdstuk daarna terug. Over haar had ik wel meer willen lezen, omdat ze een goed beeld geeft van het leven in die tijd. Pas in hoofdstuk 18 komt de vaart er echt in met een spannende scène, die prachtig is geschreven. Vanaf daar heb ik het dan ook snel uitgelezen, ook al is dan al lang duidelijk welke kant het op gaat.

Pauline Genee zit met haar debuut niet meteen op het niveau van Thomas Rosenboom, maar zij is wel een aanwinst voor het genre van de historische romans.