Drie jaar geleden lazen we met de boekenkring van de kerk Joe Speedboot.  Ik vond het een geweldig boek, vooral qua schrijfstijl. Op de kring bleek echter dat er ook lezeressen waren die het verschrikkelijk vonden, terwijl ik het al een paar keer cadeau had gegeven… Toch viel de keuze voor de komende kringavond weer op een boek van Tommy Wieringa. Voor Dit zijn de namen kreeg hij de Libris Literatuurprijs en verschillende twitteraars waren er positief over.

Het boek speelt zich af in een fictieve stad omringd door de steppe, wat mij deed denken aan een land als Kazachstan. Twee verhaallijnen wisselen elkaar af. Ten eerste gaat het over een politieman in de grote stad die ontdekt dat hij joods is. Hij verdiept zich in het jodendom met behulp van de rabbijn, die de laatste jood in de stad is. Ten tweede gaat het over een groep mensen die door mensensmokkelaars over een grens worden gezet in de hoop een beter leven tegemoet te gaan. Het mondt echter uit in een lange reis over de steppe, waarbij ze maanden geen mens tegenkomen.

De politieman en de reizigers komen pas op tweederde van het boek bij elkaar en dat vond ik veel te lang duren. Pas op vijfzesde van het boek wordt het verband expliciet gemaakt (en dat vond ik ook veel te laat, vandaar dat ik het wel verklap): de reizigers door de steppe worden vergeleken met het joodse volk dat veertig jaar lang door de woestijn trok voor ze het beloofde land binnen konden gaan. Tijdens het lezen vroeg ik me steeds af wat de samenhang tussen de verschillende thema’s was. Ik vond het ook erg fragmentarisch. Diverse stukjes vond ik niet relevant voor het verhaal.

Ook dit boek bewijst dat smaken verschillen. Ik vond het goed leesbaar, maar het kon me niet echt boeien. Als het niet voor de leeskring was, het ik het waarschijnlijk niet uitgelezen.