Dit is het verhaal van duizenden Japanse meisjes die aan het begin van de twintigste eeuw met de boot naar Amerika vertrokken. Via brieven en foto’s hadden ze al kennis gemaakt met hun toekomstige knappe echtgenoten, die schreven over hun geweldige banen en mooie huizen. Op de boot fantaseerden de meisjes met elkaar over hoe het zou zijn… De werkelijkheid viel bitter tegen: de echtgenoten bleken foto’s van 20 jaar geleden te hebben opgestuurd, waren niet allemaal even vriendelijk en de meisjes moesten keihard werken voor weinig geld, in een vreemd land met een moeilijke taal.

Dit harde leven wordt op een koele manier beschreven, misschien wel passend bij de Japanse cultuur. Bijzonder is dat Julie Otsuka heeft gekozen voor de wij-vorm. Daarmee probeert ze de diverse ervaringen weer te geven. Hierdoor blijft het erg afstandelijk: ik miste echter een hoofdpersoon waarmee ik kon meeleven. Vaak worden er eindeloze opsommingen met veel namen gegeven. De verhalen van de Japanse meisjes worden door elkaar verteld, maar geen enkele naam wordt herhaald. Daardoor zit er geen lijn in het verhaal.

Het is een dun boek, maar door de vorm kostte het me toch moeite om het uit te lezen. Aan het einde heb ik niet meer zo aandachtig gelezen. Doordat verder weinig wordt uitgelegd over de achtergronden, blijf ik met vragen achter. Het onderwerp leek me erg boeiend, maar door de stijl is dit helaas geen meeslepend boek geworden.