Hannah is 17 jaar als ze ziet dat er een vuurtoren met een huis eraan te koop staat. Ze weet haar ouders te overtuigen en het hele gezin verhuist naar de kust. Daar maakt Hannah met haar nieuwe vrienden een zalige zomer mee, die beschreven wordt in dit warme debuut.

Hannah heeft een zus en drie ouders: Julie, David en Nick. Zij zijn alledrie verliefd op de andere twee. Met hun drie inkomens kunnen ze de vuurtoren kopen. Bovendien is Nick goed in klussen, heel handig. Onder Hannah’s nieuwe vrienden is een stelletje van twee meisjes, een jongen die bi is en een non-binair persoon. Verder heeft Hannah ADHD, haar moeder heeft MS en vriend Nathan gebruikt een rolstoel. Allerlei menselijke eigenschappen komen zo voorbij, misschien een beetje veel, maar de variatie maakt het juist interessant om te lezen.

Miriam Bruijstens schept een originele sfeer met haar fijne schrijfstijl. De zeer open gesprekken van Hannah met haar familie en vrienden zijn vol liefde en humor. Als tegenhanger is er vriendin Dot, die juist erg strenge en conservatieve ouders heeft. Dot verzint vaak een smoesje om ’s avonds met haar vrienden op pad te kunnen gaan. Of ze klimt stiekem uit het raam van haar slaapkamer. De vrienden maken regelmatig een kampvuur aan het strand, ze gaan zwemmen in de zee en ze gaan samen kamperen. Er wordt ook weleens ruzie gemaakt, maar dat wordt ook altijd weer bijgelegd.

Hannah is bijna klaar met school en ze is aan het uitzoeken wie ze is en wat ze wil: zal ze gaan studeren of al gaan werken, en wat wil ze in de liefde? Haar ouders steunen haar en laten haar vrij om te ontdekken wat bij haar past. Als Dot op een dag vreselijke ruzie heeft met haar ouders, gaan Julie en Nick met haar mee om met haar ouders te praten. Die veranderen natuurlijk niet meteen hun visie, maar de moeder wordt wel aan het denken gezet. Ook de anderen in de groep krijgen weleens te maken met vooroordelen, zoals Nathan als hij in de supermarkt even opstaat uit zijn rolstoel. Als hij het moeilijk heeft, is Hannah daar om naar hem te luisteren.

De zee vormt steeds het decor van dit verhaal, soms woest en gevaarlijk, vaak prachtig. De plek is geïnspireerd op de Australische kust en de kliffen van Cornwall. De namen zijn allemaal Engels. Soms lijkt het of ik een goed vertaald Engels boek zit te lezen, maar ik vind dat niet erg. Al heb ik wel even opgezocht hoe de naam van Hannah’s zus Imogen wordt uitgesproken. Af en toe staat er een soort gedicht dat Hannah heeft gemaakt om haar gedachten te ordenen. Door haar ADHD is ze vaak chaotisch. Soms kan ze ’s nachts niet slapen en gaat ze een stuk wandelen langs de zee, wat niet altijd zonder gevaar is, maar het loopt gelukkig goed af. De kleuren van de zee is een heerlijk, schattig, zoet verhaal over levensechte mensen, die allemaal van elkaar houden.