Regelmatig lees ik Nederlandstalige debuten. Sonja Schulte volg ik op Mastodon en zo wist ik dat haar eerste boek eraankwam. Het bestaat uit vier delen, waarin telkens een reis wordt beschreven. De hoofdpersoon is volgens mij wel steeds dezelfde. Hier en daar herken ik iets uit Sonja’s eigen leven, maar het is een roman en dus in principe fictie.

Het begint met een vakantie op Vlieland in 2016. De ik-persoon is daar in haar eentje op een camping. Niet dat ze een doorgewinterde kampeerder is. Het gaat allemaal een beetje ongemakkelijk. Maar de natuur is prachtig en dat levert mooie beschrijvingen op. Ik vind het extra leuk omdat er plekken worden genoemd die ik herken van de keren dat wij op het eiland waren.

Deze debutant heeft een heel eigen stijl. In het begin moet ik wennen aan de lange zinnen met veel komma’s en soms een tangconstructie. Later vloeit het wat meer, in mijn beleving, of ik kom er beter in. Hier en daar kan ik het net niet helemaal volgen, alsof er net iets te veel is weggelaten of impliciet wordt verondersteld.

In elk deel gaan we een paar jaar terug in de tijd. De tweede reis gaat naar een vriendin in Engeland. De hoofdpersoon logeert bij het gezin met twee jonge dochters. Ze gaat alleen de natuur in. Later haalt ze haar vriendin Jane over om samen een dagje uit te gaan. Dat is een grote stap voor Jane en de twijfel blijft of dit nou wel zo’n goede actie is. Weer thuis treffen ze een stralende peuter en ook de baby heeft het goed doorstaan. De vriendschap blijft.

Bij elk deel krijg ik zin om zelf op vakantie te gaan en bij het derde helemaal, want dat speelt zich af in het Boheems paradijs in Tsjechië. De omgeving maakt veel goed, maar echt lekker loopt ook deze vakantie niet. De ik-persoon is op dat moment samen met Ralf en ook deze keer wordt er gekampeerd zonder al te veel ervaring daarmee. In dit deel erger ik me af en toe aan het weifelende, het telkens aarzelen of een herinnering wel klopt, dat leidt me af van het verhaal. Als ik er later over nadenk, begrijp ik de keus hiervoor wel. Het geheugen is een motief in dit boek: wat heb je onthouden van de reizen die je hebt gemaakt? Sommige details blijven je bij en andere, grote elementen kan je je niet meer voor de geest halen. De herinneringen komen niet in chronologische volgorde en er wordt daardoor heel wat heen en weer gesprongen in de tijd. Bovendien reflecteert de ik-persoon op wat er toen gebeurde en wat dat betekende.

Het laatste deel speelt zich af in 1994, toen de hoofdpersoon met haar ouders en broer naar de Eifel ging. Deze broer is kort daarna overleden, wat de herinneringen extra beladen maken. De ik-persoon denkt ook na over wat ze van haar ouders meekreeg; de liefde voor de natuur komt duidelijk van haar vader.

Hutten bouwen is een boek dat je laat nadenken. Het is boeiend om een kijkje te nemen in de gedachten en overdenkingen van deze hoofdpersoon. Ik ben benieuwd hoe Sonja Schulte zich verder zal ontwikkelen als schrijver.