Een paar jaar geleden las ik de blog van Elke Geurts heel graag. Ze schreef autobiografisch getinte stukjes over het leven met haar gezin, bestaande uit Elke, man en hun dochters Jeetje en Deetje. Het leek een ideaal plaatje, waar al snel barstjes in kwamen. Man liet namelijk weten dat hij wilde scheiden. Het werd een lang proces.

Omdat ik de blogstukjes altijd gretig las, leek Ik nog wel van jou me ideaal vakantievoer. Deze roman heeft namelijk hetzelfde thema en speelt zich af in dezelfde periode als de blogserie. Ik dacht daarom dat ik er zo in zou glijden, maar het kost me wat moeite om erin te komen. Na een tijdje zit ik alsnog goed in het verhaal.

Ik leef weer erg mee met Elke. Ze beschrijft hoe fijn ze het heeft met man, J. en D. en hoe gezellig het contact met de buren op IJburg is. Toch lijkt ze een vreemde eend in de bijt. Als schrijver heeft ze een eenzaam beroep. Af en toe gaat ze een paar weken weg om rustig te kunnen werken en dan blijkt dat het gezin prima zonder haar kan. Het is zo pijnlijk om te lezen hoe ze hoop blijft houden, tegen beter weten in.

Ik wachtte tot alles weer goed was. In de tussentijd probeerde ik de twijfel van man, de angst voor het uiteenvallen van mijn gezin, in mijn blogstukjes in woorden te vangen, probeerde ik het uit elkaar vallen van onze liefde met woorden tegen te houden, mijn gezin met de taal weer bij elkaar te krijgen. Dat wat ons uit elkaar had gedreven, moest ook datgene zijn wat ons weer bij elkaar kreeg.

Hier zie je hoe E. achteraf de situatie probeert te duiden, wat in de blogstukjes nog niet gebeurde. Dat geeft dit boek meer diepgang en daarmee wordt het nog hartverscheurender. Op een gegeven moment wordt ook duidelijker wat haar aandeel in het mislopen van dit huwelijk is en ik begin me af te vragen hoe het verhaal vanuit de kant van man eruit zou zien.

Het gekke van de hele situatie is dat man wel heeft gezegd te willen vertrekken, maar er maanden over doet om daadwerkelijk te gaan. Voor de meisjes is dat ook verwarrend, die blijven net zoveel hoop houden als hun moeder dat het allemaal weer goed komt. Als na maanden het gesprek komt waarin ze te horen krijgen dat E. en R. toch echt gaan scheiden, zijn ze natuurlijk boos en verdrietig.

‘Ik ga van jou scheiden! riep ze. ‘Dat ga ik doen. Ik hou óók niet meer van jou.’ Ze trok haar slaapkamerdeur met een klap achter zich dicht.
‘Ik ga hier gewoon weg!’ hoorde ik haar nog roepen toen ze de trap afliep. ‘Ik ga wel bij opa en oma wonen.’

Sinds kort ligt het vervolg op dit boek in de boekhandel. Op mijn e-reader staat Wie is die vrouw? klaar, om binnenkort verder te kunnen lezen.

Lees ook wat Leesdame, Jeanine, Jannie, Just, Boekenz over dit boek schreven.

aanvulling op 28 september 2022

Inmiddels heb ik Wie is die vrouw? ook gelezen. Het leest weer lekker weg, maar is lang niet zo hartverscheurend als Ik nog wel van jou. De nieuwe vriend komt niet echt goed uit de verf, die is vaak boos en ik snap niet wat ze in hem ziet. De stukjes over de tienerdochters heb ik wel graag gelezen, bijvoorbeeld als de oudste een internetdate in Duitsland ontmoet.

Voor uitgebreidere besprekingen kan je terecht bij Leesdame en Just.