Al jarenlang neem ik op vakantie een boek van Renate Dorrestein mee. Ik heb al zoveel van haar gelezen (17 boeken) dat ik er blind op kan vertrouwen dat ik me er goed mee zal vermaken. Dit jaar koos ik voor een redelijk oud boek: Een sterke man is voor het eerst verschenen in 1994. Het speelt zich af op Kerrimagannagh, een afgelegen landgoed in Ierland. Daar woont Stephen met zijn vrouw en zoon. Kunstenaars kunnen een uitnodiging krijgen om er een paar maanden te komen werken, totaal afgesloten van de buitenwereld. En wellicht inspireren ze elkaar wel. Het is in elk geval een grote eer om door Stephen te worden uitverkozen. Hij noemt zichzelf de conciërge, maar ondertussen bepaalt hij wie er komt en gaat. De kunstenaars en Stephens gezin vormen bij elkaar een bont gezelschap.

Het boek bestaat uit vier delen, waarin steeds een ander de ik-figuur is. Dat draagt bij aan het sterke psychologische karakter van dit boek: na één deel denk ik wel ongeveer te weten wat voor mensen er rondlopen, maar in het volgende deel krijg ik een heel ander beeld van ze door met een ander mee te kijken. Bij het derde deel wist ik bladzijden lang niet wie de hoofdpersoon was, doordat het iemand was die in de voorgaande delen amper opviel. Langzaam wordt duidelijk hoe de verhoudingen liggen en wie zich aan wie ergert.

Dit is een typische Dorrestein, met excentrieke personages, gesitueerd op een afgelegen plek in Ierland en er gebeurt een bizar ongeluk. Af en toe word ik als lezer op het verkeerde been gezet, maar uiteindelijk wordt wel duidelijk wat er is gebeurd. Toch is dit totaal geen thriller, maar een sterke psychologische roman. Doordat de spanning maar heel subtiel is, werd het voor mij geen pageturner, maar wel weer een fijn vakantieboek.