Science fiction en een historische roman ineen, dat trekt me wel! Op aanraden van Anna besluit ik Doomsday Book te gaan lezen. Het speelt zich af in Oxford in 2054, waar de jonge onderzoeker Kivrin naar de Middeleeuwen gaat om te ervaren hoe de mensen toen leefden. Tijdreizen wordt gezien als een belangrijke activiteit van historici om hun kennis aan te vullen. Er zijn al veel reizen gemaakt naar bijvoorbeeld de vorige eeuw, maar het is nieuw om zo ver terug te gaan. Het is ook gevaarlijker, want de kans dat je niet precies op het juiste tijdstip aankomt is groter. Bovendien breekt er in Oxford een dodelijk virus uit vlak nadat Kivrin naar 1320 is getransporteerd. De techneut die de computer heeft bediend wordt als één van de eersten getroffen en hij kan niet meer vertellen waarom er ‘iets is misgegaan’ met Kivrin. Meneer Dunsworthy is een oudere historicus die zich enorm zorgen maakt om Kivrin. Terwijl een quarantaine wordt ingesteld om het virus in te dammen, is hij voortdurend aan het telefoneren om erachter te komen wát er dan mis is.

Daar komt het nadeel van dit boek naar boven: het komt uit 1992 en in die tijd bestond er nog amper internet en bijna niemand had een mobiele telefoon. Connie Willis haalt de spanning van het verhaal voor een groot deel uit het zoeken van vaste telefoons (die wel beeld hebben), bezette telefoonlijnen en mensen die elkaar kwijt zijn. Bij een verhaal dat zich in 2054 afspeelt is dit nu een lastig aspect geworden, want de beschrijvingen doen me meer aan de jaren tachtig denken dan aan de toekomst. Het doet me zelfs een beetje denken aan de film ‘Back to the future’. Dat heeft ook wel weer iets grappigs, dus ik probeer me maar zo goed mogelijk in te leven in de situatie. Soms vind ik de stukken over 2054 wat langdradig en ik ga sneller lezen omdat ik wel graag wil weten hoe het verdergaat.

Ondertussen is Kivrin in de Middeleeuwen beland en ze is ziek met koorts. Gelukkig wordt ze in de bossen gevonden door een man die haar meeneemt naar een mooi huis, het enige in het dorp dat verder uit hutten bestaat. Ze wordt goed verzorgd, omdat men denkt dat ze van adel is. Ze ziet er immers chic uit met haar kleding (ook al heeft ze haar best gedaan om het niet te erg te laten opvallen). Spreken is in het begin ook nog een probleem, want het Middeleeuwse Engels klinkt heel anders dan wat ze zich had aangeleerd. Gelukkig heeft ze een ‘interpreter’, een vertaalapparaatje in haar hersenen. Dat lijkt me dan wel weer erg futuristisch, maar aan de andere kant vind ik het wel mooi dat dingen anders blijken te zijn dan gedacht.

Ergens halverwege blijkt dat Kivrin niet in 1320 maar in 1348 is terechtgekomen en ze maakt mee hoe de pest uitbreekt in het dorp. Er gaat natuurlijk van alles mis met de terugreis: ze weet niet waar de ‘drop’ is en in 2054 komt meneer Dunworthy in de problemen door de virusuitbraak die daar ook veel mensen ziek maakt en chaos veroorzaakt.

Het boek leest lekker weg en is zowel qua thema als stijl vergelijkbaar met Outlander. Alles wordt uitgebreid beschreven en uitgelegd. Ik probeer niet na te denken over of het allemaal wel kan kloppen, maar me gewoon lekker te laten meeslepen door het verhaal. Dat lukt best goed, want ik heb tijdens het lezen hiervan zelfs amper behoefte om in een ander boek te beginnen (terwijl ik meestal minstens twee romans tegelijk lees). Dit is dus een fijn boek om tijdens een vakantie mee te luieren.