Sommige lezers vinden Eten, bidden, beminnen een geweldig boek, anderen hebben er niks mee. Ze vinden het te zweverig en ik vreesde een flutroman. Daarom had ik het tot nu toe links laten liggen, maar toen ik het van medeblogger Regenboogbui kreeg toegestuurd, wilde ik het natuurlijk wel lezen. Het blijkt een hartstikke leuk boek te zijn en er zijn maar een paar zweverige bladzijden bij. Had ik dat even verkeerd ingeschat!

In dit boek doet Elizabeth Gilbert verslag van een jaar waarin ze in drie landen woonde: Italië, India en Indonesië. Na haar dramatische scheiding (waar ze niet teveel over loslaat) heeft ze behoefte aan rust en balans. Elizabeth is een succesvol journalist en ze krijgt van een uitgever een voorschot om deze wereldreis te maken en er een boek over te schrijven. Het is duidelijk dat ze goed kan schrijven: het leest lekker vlot en ze heeft een heerlijk gevoel voor humor. Martine Jellema heeft het prima vertaald. Er zijn maar een paar plekken waar ik een ander woord had gekozen en één keer snap ik een grapje pas door de zin terug te vertalen naar het Engels.

Als eerste gaat Elizabeth naar Italië om Italiaans te leren. Ze vindt dat een mooie taal en heeft er behoefte aan om iets te doen puur omdat ze het leuk vindt. Ze geniet ook enorm van het lekkere Italiaanse eten en maakt snel vrienden. Er is veel tijd om te piekeren, maar ze leert dat ze beter kan genieten van haar tijd in dit land dan om zich steeds te verliezen in gedachtes over vroeger. Om nog meer tot rust te komen, gaat ze naar een ashram in India. Daar mediteert ze uren per dag. Ik vind 20 minuten mediteren al een hele uitdaging en voor Elizabeth is het ook niet altijd makkelijk, maar uiteindelijk heeft ze een bijzondere ervaring. Daar is het misschien een beetje zweverig, maar ik snap niet dat mensen over die paar bladzijden vallen. Het meeste vertelt ze over het leven in de gemeenschap, met allerlei bijzondere mensen die ze daar ontmoet.

Tot slot gaat ze naar Indonesië, waar ze een medicijnman Engels leert en ook weer nieuwe vrienden maakt. Telkens als mijn belangstelling een beetje inzakt, komt Elizabeth wel weer een interessant persoon tegen. Ze maakt zo makkelijk contact met mensen. Ik ben stiekem jaloers op dat talent. Ze ontmoet wijze mensen die rake opmerkingen maken over het leven, wat mij aan het denken zet. Er zijn echte eye-openers bij. Dit is dus een soort zelfhulpboek in romanvorm. Ik heb ervan genoten en geleerd. Hilde, bedankt voor dit fijne boek!